De schoelen bent noe wel lange genog bezig öm het kunnen: met zonder handen an het stuur fietsen. Een moand elene kwam ik ze vöar het earst teeng: van die kleine belhamels op weg van schoele noar huus en dan met mekare probearen te fietsen zonder de handen an het stuur.
Het veul mie op, ömdet ze het hele fietspad neudig hadden. En ik als tegenliggende wielrenner wol ok graag mien stukkie gebruken. Dan bel ie ‘ns een kear. As d’r dan gin bliek van ‘wule hebt oe ehöard’ kump, bel ie nog een kear. En as d’r dan nog gin reactie kump, dan schreeuw ie een kear achter uut de keale. As de teengpartieje bestiet uut oale luu op een elektrische fietse giet die leste stap gepaard met al vaste de handen an de remme.
Mar bie disse jonge knapen leek het mie zelfs verstandig gewoon eam te stoppen en veilig positie te kiezen in de berm. Met de handen kort boam het stuur en de tonge tussen de tanden sturen ze de fietse vanuut het zadel in de goeie richting. Althans, det probearen ze. Zie haa’n dus het hele fietspad, zelfs inclusief een stukkie berm neudig.
Het gaf mie een angenaam gevuul. Niks de kop nog bie de lesse van schoele, mar vrie as een vogel wear hillemoal in oe eigenste boamkamer bezig met woar ie zelf zinne in hebt.
Twee wekken later zag ik de knapen wear. Ik mien vaste fietsröndtie. Hunnie as gebrukelijk wear op weg noar huus. Met zonder handen ging ze al heel wat better of. De handen zweefden nog wel wat boam het stuur. Mar de tonge hoe’m niet mear tussen de tanden öm de concentratie vaste te hoalen.
Vöarige wekke zag ik ze wear fietsen. Met zien beiden noast elkare. Handen stoer op de rugge. Stabiel oaver het fietspad. Gezellig met mekare proatend. “Pas op”, zeg de ien teeng de ander, “een wielrenner.” Keurig gaven ze mie de ruumte.
Ik had niet het idee det ze mie earder ezene hadden.
Denne van Knöldert.