Opinie – De komende oorlog in Syrië maakt maar weer eens duidelijk dat het allemaal verdeel en heers is, strategisch opereren om de baas te blijven. Die gifgassen in Syrië, als dat werkelijk de overschreven lijn van Assad is, waardoor de oorlog nu gaat komen, waar is dan dat lijstje van criteria?
Dat lijstje is er niet, want het is niet het gifgas, het is het strategische belang van oliestaten en hun vriendjes die tegenover elkaar staan. Rusland versus Amerika, met dit keer Syrië als speelbal. Rusland is nu het vriendje van Syrië, maar goede kans dat Amerikanen straks in de oorlog beschoten worden met eigen wapens, verkocht aan Syrië toen zij daar nog het vriendje waren. Misschien is het gifgas wel van Amerikaanse makelarij, overgehouden van de Viëtnamtijd.
Dat zal dan niet de enige overeenkomst met de laatste Irak-oorlog worden. De manier waarop bewijs van gifgasgebruik geleverd wordt, is ook overeenkomstig. Er is (nog) geen bewijs, maar de Amerikanen zeggen dat het er al wel is. Kerry zegt dat, de vice president van wereldverbeteraar Obama, de vredestichter tussen Israël en Egypte. Oh, zou dat laatste het Kerrybelang zijn?
Kijk, in Afrika zijn er ook nog wel wat volkerenmoorden gepleegd. Misschien zonder gifgaf, maar gewoon met een hakbijl.
Tenenkrommend dat het een week heeft geduurd voordat onze NOS-kwaliteitsjournalisten de relatie met de leugens rondom het gifgas in Irak trokken. Bush deed met die leugen zelfs een christelijk democratisch appel op Jan Peter Balkenende ons land in een oorlog te werpen. Met succes.
Tenenkrommend ook, dat journalisten vergeten dat Assad ook strategisch kan schaken. Hij wist ook wel wat de volgende zet zou zijn na gebruik van gifgas. Het schaakspel begón niet bij gifgas, we zitten midden in het spel.
Journalistiek dient de democratie te controleren. Daarmee wordt de journalistiek zelf ook een machtpartij. Machthebbers spelen een wedstrijd. Journalisten doen daar verslag van. Maar op enig moment staan ze zelf ook op het veld. Het publiek vind die wedstrijd inmiddels niks meer aan en verlaat het stadion. Ze gaan op een bijveldje wat met een balletje lopen trappen. Wij gaan met onze Centraal-media daar wel op de tribune zitten om er verslag van te doen.
Op die bijveldjes van de provincie of een gemeente zien we wat het publiek raakt, waar de burger mee bezig is. We willen dat dat de agenda van de politiek wordt. Niet een ambtenaar achter de feesttent met een decibelmeter of een controleur die boetes uitdeelt bij zeven kilometer te hard. Geen dichtgetimmerde bestemmingsplannen en ridicule veiligheidseisen bij de wandeldriedaagse. Maar onderling vertrouwen en zien dat we er samen wel uitkomen.
Die wedstrijden op die bijveldjes lopen ook opvallend vaak minder uit de hand als er geen scheidsrechter bij loopt. Werkelijk waar onderzocht: als je wijkteams met politie en hulpverlening inricht, gaat de burger er vanuit dat die teams problemen oplossen. Stuur je ze niet de wijk in, dan lossen ze zelf die problemen op.
Tel uit je winst. Minder controle, minder regels, minder ambtenaren, minder belasting, minder irritatie.
Een maatschappij zonder machthebbers, maar met échte volksvertegenwoordigers, zou dat werken? [http://meerspanje.nl/samenleving/30701/revolutionair-dorp-als-antwoord-op-de-spaanse-crisis/] In Marinaleda in Spanje[/url] proberen ze het al tientallen jaren. Maar van de andere kant: als je iemand de sleutel van de bezemkast geeft, gaat zich al anders gedragen. Omdat hij de baas over de sleutels is geworden.
Een mening over dit onderwerp? We nodigen je uit te reageren.