Na iedere etappe moeten ze een plasje doen, die renners. Omdat ze misschien wel doping gebruikt hebben. Vandaag op de rustdag ook. Een soort van out of competition-plasje. Wat een gezeik.
Plassen om te kijken of je gedrogeerd bent. Dat zijn ze ook wel, maar je vindt dat al lang niet meer in de urine terug. Net als EPO vroeger niet te vinden was, is er nu ook wel weer een dopedingetje dat gebruikt wordt, maar niemand weet het, want het wordt gemaskeerd.
Onze Man weet wel zeker dat de Tour niet schoon is. Net zoals Onze Man wel zeker weet dat Sven Kramer na de Spelen even geblesseerd moest zijn omdat er iets uit zijn lichaam moest. Net zoals dat Onze Man wel zeker weet dat Nadal wat langer aan de kant bleef dan zijn blessure kon verklaren.
Geen schone Tour, maar niet te vinden via het plasje. En toch zit er in dat plasje veel kracht. Onze Man heeft dat vanaf de najaarsklassiekers van vorig jaar tot deze zomer proefondervindelijk bewezen. Hij had zich afgelopen herfst een rozenbottelhaagje achter het huis aangelegd.
Vanaf dag 1 deed Onze Man zijn ochtendplasje op het linker rozenbotteltje. Mooi was dat om te zien dat zijn plantje nog diezelfde herfst tot wasdom kwam en alle andere plantjes versloeg met groeisprintjes. In de winter viel er sneeuw. De warme ochtendurine deed de sneeuw smelten bij Ons Plantje, terwijl de andere plantjes het moesten doen met een pak sneeuw op hun kop.
In de lente stond Onze Man weer fris buiten te plassen en zag dat zijn haagje er lekker zin in had. Het seizoen zat er weer aan te komen. Voorjaarsklassiekers, ratelende derailleurs, mannenzweet. En in de tuin, meer specifiek de haag van Onze Man: groene blaadjes, knopjes waar straks bloemetjes in gaan komen en nog later rozenbottels.
Op een plantje na. Die was dood.
Urine, je kunt er doping niet meer in terug vinden. Maar het is wel smerige troep.