Opinie – Toen de Deventer wethouder Margriet de Jager (Burgerbelangen) in Nieuwsuur de buren aanbevool als kwalitatief gelijkwaardig partner, werd ze daar keihard op aangevallen door landelijke poltici. We hebben het bandje nog eens teruggedraaid. Ze zou toch bedoeld hebben dat buren je kunnen helpen met de schoonmaak, de tuin, met winkelen, met vervoer naar de dokter, dat soort dingen, toch niet dat ze je ook de steunkousen aan moeten trekken? Maar ze zei het echt. Zelfs een katheterzakje vervangen of een prothese d’r aanzetten moest kunnen.
Zo’n wethouder komt er mee weg te zeggen dat ze het niet zo bedoeld had, bladibla. Maar ze zei het wel. En aan dat soort lokale bestuurders geeft politiek Den Haag de verantwoordelijkheid voor de zorg. Als de beroeps in Den Haag al niet bij machte zijn een trein te kopen die het doet, wat moeten we dan verwachten van de lokale bestuurslaag? Die kunnen dat werk toch helemaal niet aan? Olst-Wijhe (en Raalte in iets mindere mate) heeft haar ambtenarenapparaat al gefuseerd met Deventer. Ommen is bij Hardenberg in gekropen. Anders kunnen ze het werk kwalitatief niet meer aan.
De ‘dat was een beetje dom’-uitglijer van De Jager ging over een bananenschil die AWBZ heet. Den Haag wil de verantwoordelijkheid van zorg verschuiven van rijk naar gemeenten. Want dan kan het goedkoper, is de redernatie. In een gemeente kent iedereen elkaar, dus is het makkelijker mantelzorg te regelen, maar kun je ook sneller ingrijpen, daar waar mogelijk. Buurtzorg Nederland zegt dat je daarmee oplossingen bedenkt die niks met het probleem te maken hebben. En het zal er alleen maar duurder van worden. De problemen zitten ‘m namelijk niet op het niveau van de uitvoering, maar op het niveau van de regels. Bestuurders en politiek moeten bij zich zelf te rade en niet bij de uitvoerende. En ja, dat gaat van auw.
Als je zorgtaken op gemeenteniveau organiseert, is in iedere gemeente een clubje ambtenaren het wiel aan het uitvinden. Alleen die kosten al zijn groter dan de beoogde bezuinigingen. Eenmalige kosten die helemaal niet nodig zijn, want het systeem zoals het er nu ligt is goed en binnen dat systeem kun je goed bezuinigen. Door minder bureaucratisch te zijn. Minder papier. Meer vertrouwen.
Buurtzorg werkt met kleine zelfsturende teams. Zonder managers, zonder managers over de managers, zonder grote kantoren waar al die vergadertijgers ondergebracht moeten worden. Wel is er landelijk deskundigheid oproepbaar bij complexe vragen, organisatieondersteuning, psychische hulp. De werkenden zijn allemaal hoger opgeleid, professionals die weten wat er moet gebeuren, die snel signaleren en daarmee problemen snel het hoofd bieden. Daar is ook geld voor, want er hoeven geen managers betaald te worden die onzinregeltjes bedenken en controleren.
Hoe simpel kan het zijn.
Een mening over dit onderwerp? We nodigen je uit te reageren.