De dokter vroeg of ik met mien vingers langs de mure ömhoge konne kroepen. Det lukken, tut ik boa’m mien macht kwamme. “Spiertie verrekt”, dach ze. “ Wat heb ie e doane?” Tja, mos ik det verhaal wear vertellen van de vakantie. Van een rots of esprung. Armen niet gekruusd vöar de boek, mar gespreid op het water…
De dokter: “Van een rots of esprung’? Ie bent gin 18 mear…” Det zei mien vrouw dus ok al en earlijk gezegd wönn ik det wel een bittie zat. Een moand terugge al wear was ik in die zee esprung en de piene was nog steeds nog niet weg. “Probear mar wat paracetamol een paar wekken en as het dan nog niet oaver is, mutte wie mar ‘ns wieders kieken.”
Het wönn ‘wieders kieken’, want een blok met de volleybal gaf een pienscheut die mie sterk deed denken an die rots. Terugge bie de dokter (“o ja, ie was die man die gin 18 mear was”) kreeg ik een döarverwiezing noar het ziekenhuus vöar foto’s en een MRI. Want det kon mooi tegelieke.
“ Mooi tegelieke? Dat dachten we maar van niet meneertje”, zei de assistent van de orthopedagoog. “Mar van een rots ofspringen… ie bent gin 18 mear…” ’t Was d’r nog iene in opleiding dus eam later zwaaien de döare open en zei de orthopeed zelf: “en woar is die menear die dach det e nog 18 was?”
Op de foto was te ziene det d’r een MRI emaakt mos wönn, de dokter had dus wel gelieke, mar ik mos toch nog mar een kear extra komm. En wat dach ie wat ze twee wekken later zeiden bie de MRI? “Ie dachen zeker det ie nog 18 waren?”
Uut de scan bleek det ik een slap-laesie hadde, det doar een operatie an te passe mos komm, en det d’r een wachttied van zes wekken was. Het hölt oe van de stroate, zo’n vakantie-actie.
Zo’n MRI, det is nog een gek ding. Met claustrofobie kun ie better niet in die smalle buis goan woar ie zo een half uur lang doodstille mut ling. ‘Nem gerust een leuke cd mee, teeng het lawaai’ stund d’r in de handleiding van het ziekenhuus, mar de cd-spöller was kapot.
Jammer, want ik had een muziekie bie mie van Herman Brood, uut de tied det ik nog 18 was.
Denne van Knöldert