“Had ik ule al verteld wat de mooiste dag van mien lea’m töt heden is?” Ik vroage het de wichter de teengswoardig mar bie. Want ik heb al te vake höard “ja pa, det heb ie al iens verteld.” Mar dit kear wussen ze het niet. Zie mochen roane.
“De dag det ie ging trouwen?” Heel warm! Ja, hun eigen geboarte was ok biezunder. Het stiet ollemoal wel in de top 5, mar d’r was íen dag die töt noe toe alles slöt. En det was de dag det ik met de koningin op stap moche döar Salland. Op 20 augustus 1991. Op de 21ste ben ik etrouwd. De ien noa mooiste dag van mien lea’m.
Nieuwleusen, Roalte, Wiehe, Heino, een daggie oaveral eam snel rondgluren, handties schudden, interesse veinzen en noar meansen zwaaien. In colonne reed ik mee.
“Kopje koffie?” had iemand an de Rijksstraatweg langs de IJssel op een spandoek in de wei ezet. De koningin stoppen niet. Ik – in mien beroep as journalist – ben doar wel eam estopt. Het leaveren een foto op. Gin koffie. Een vreemde autotocht was det. As onderdeel van de colonne betrappen ik mie d’r op det ik as vanzelf terugge ging zwaaien noar het publiek in de berm.
Ik vulen mie een bittie koning, geleuf ik. Mar det was ik een dag later pas, toen ik trouwen.
Mooiste van de dag was het bezuuk an proefboerderieje Aver Heino. Ik ben doar as Knöldertie geboaren. Öm dan dertig joar later de koningin op de foto te zetten tussen de koeien terwijl ze eam in de lens kik, det is mooi. Mooier dan ik dache. “Dat is vast een meuje foto gewörden?” vreug Beatrix in haar eigen dialect. Det scheppen een band. Mar toen ik in het Sallands uutleng hoe det dan precies werken met een open loopstal op roostervloeren, toen hef ze d’r toch mar een burgemeester uut haar gevolg bie ehaald. Die heult een vaag bladiebla-verhaal, zoas wie det gewend bent en toen knikken Beatrix minzaam.
Ik vertelle mensen wel ‘ns det ik de premiers Kok en Van Agt interviewd hebbe. “Wie bent det?” vrög vöaral de jeugd teengwoardig. Ik mag annemm’ det ik det met Beatrix niet mee goa maken. Mar van de andere kante kan ik het ok niet alle dagen vertellen. “ Ja pa, det verhaal, det kenne wie noe wel.”
Denne van Knöldert