“Krijg nog tien euro van je.” Juniorzus kijkt boos naar Seniorzus. “Dan zul je moeten wachten, want dat heb ik niet. Zakgeld krijg ik pas aan het einde van de maand, antwoordt haar zus. “Nou, lekker hoor. Ik help je door mijn geld te geven zodat jij je schoenen kunt kopen en nu moet ik wachten op mijn geld.” Boos hangt Zusje aan tafel. “Da’s jouw schuld,” eindigt ze haar betoog.
Vader mengt zich in het gesprek en concludeert dat zo de crisis is ontstaan doordat de mensen zich rijker waanden dan ze waren. Ik voeg er nog eens aan toe dat de banken er ook niet moeilijk over deden mensen geld te laten lenen zoveel als ze dachten nodig te hebben. Dus de bank draagt hiermee ook schuld aan. Net zo goed als Juniorzus, want die leent haar geld tenslotte uit. Best wel pijnlijk zo’n strekking. Als blijkt dat je er zelf debet aan bent, wanneer ik haar gezicht bekijk.
Zo ontdek ik het verschil in het uitgeven van zakgeld bij mijn kinderen. De een kan verstandig sparen. De ander heeft een gat in de hand. Eén spruit verbaasde mij in de zomervakantie door de helft mee te nemen op reis en de andere helft in de spaarpot te stoppen. “ Kan ik het ook niet uitgeven,” was de gedachte. Bij een andere spruit brandde het geld zo vreselijk in de zakken dat het niet eens het land uitkwam. De derde verlekkerde zich aan vele buitenlandse tierlantijntjes, bedacht zich een paar keer en nam een restbedrag weer mee naar huis.
Maar degene die zo verstandig kan sparen, kan het ook net zo spontaan uitgeven als er een zeer gewild doel voor ogen komt. En daar werd Juniorzus de dupe van. Ze was op het verkeerde moment gelijk met haar zus op schoenenjacht voor Kerst met eigen geld. Weliswaar met mijn toestemming en een afgesproken bedrag, maar daar had Grote Zus even maling aan. De aanschaf viel iets duurder uit en Juniorzus is de allerliefste zus op aarde. Dus…alsjeblieeeeeeeft? En de lening werd een feit.
De oudste doet inmiddels echt bankzaken. Er is een bankrekening geopend met daarop gestort het zakgeld voor deze maand. En vanaf volgend jaar gaat ook het kleedgeld via de bank. Dat houdt in dat hij nu verantwoordelijk is voor zijn eigen kledingkast en beltegoed. Zijn eerste pinmoment zal hij niet gauw meer vergeten, een croissantje bij V&D. Veilig met zijn moeder op de achtergrond deed hij trots zijn aankoop.
Zo hoop ik dat hij voorzichtig leert om te gaan met zijn geld. Via internet houd ik zijn financiële bewegingen in de gaten. De bank is het in ieder geval net zo voorzichtig. Rood staan is geen optie. Wat dat betreft hebben de meiden nog het een en ander te leren, de lege spaarpot blijft nog wel even een punt ter discussie. Maar van iedere crisis – groot of klein – valt toch wel wat te leren…