‘Het gevoel van depressief zijn vergelijk ik met een put. Een depressie bouwt zich op. Zonder deze gevoelens sta je vol in contact met de wereld, zie je en ervaar je de mensen om je heen, de zon die schijnt, de regen die op je neervalt, ruik je de bomen en de bloemen en zie je hoe groen het gras is. Naar mate je afglijdt komt de rand van de put steeds dichterbij. Je stapt in de cirkel van de put. Je verliest langzaam het contact met de wereld. Je kunt niet meer verder kijken dan zover je vanuit de put kunt zien. Naar mate je verder in de put wegzakt, zie je steeds minder en raak je het gevoel met wat er om je heen is kwijt. Je ziet het gras en de mensen wel, maar je hebt er geen gevoel meer bij. Het is een waarneming geworden. De wereld wordt steeds kleiner. Je kunt niet meer over de rand van de put kijken en het wordt donker. In het begin kun je het daglicht nog zien. Dit licht wordt steeds kleiner en lijkt steeds verder weg. Alleen jij bent hier en een aanhoudend gevoel van diep verdriet, ellende, verdoofd voelen. Dat en een groot verlangen dat dit ophoudt, het verlangen naar licht en onvoorwaardelijke liefde. De dood wordt iets om naar uit te kijken. Een uitweg, maar wel een nooduitgang.
Misschien is het wel de angst voor het voelen van liefde. Omdat je het jezelf niet gunt en je het niet toe durft te laten, uit angst het weer te verliezen. Toch is er steeds een hunkering naar onvoorwaardelijke liefde. Het verlangen naar geluk. Het probleem is dat je niet kunt voelen en niet kunt zien dat dit bestaat in het leven. Je gelooft het niet. Je voelt alleen duisternis om je heen.
De oorzaak van deze depressieve gevoelens zie je ook niet. Er zijn allerlei omstandigheden aan te wijzen, maar dit is niet de kernoorzaak. Je denkt dat het je overkomt. Het overvalt je en sleurt je mee de diepte in. Je bent in deze toestand niet in staat de oorzaak te zien. Het heeft mij 20 jaar gekost om iets van een dieper liggende oorzaak te kunnen benoemen. Dat betekent niet dat je er niets aan kunt doen om er weer uit te komen.
Om er weer uit te komen is doorzettingsvermogen nodig. Je moet jezelf er weer aan de haren uittrekken. Dat terwijl je dan alleen maar rust wilt, stilte, slapen en vooral niks doen. Dan is het moeilijk jezelf ertoe te zetten om overeind te komen en de dingen te doen die goed voor je zijn. Ik ging voor mezelf weer de checklist af: Op tijd naar bed en op tijd er weer uit, werk, regelmatig eten, gezond eten, sporten. Vooral niets doen waar je je slechter door voelt. En als dat dan lukt, omdat je het domweg doet, merk je dat je niet dieper wegzakt en na verloop van tijd alles weer lichter voelt en beter wordt.
Toen ik uiteindelijk kon accepteren dat ik op gezette tijden last had van depressieve gevoelens, werd het makkelijker te dragen. Werden de periodes lichter en kwamen ze steeds minder voor. Acceptatie is lastig, want je wilt niet. En juist het niet willen werkt het acceptatieproces tegen. Ook mijn omgeving vocht ertegen, zodat ik ook gedwongen werd te vechten. Een depressie is net drijfzand: hoe harder je ertegen vecht, hoe sneller en dieper je erin wegzakt. Toen ik dit los kon laten had ik er steeds minder last van en het vertrouwen groeit: deze kom ik ook wel weer te boven.
Uiteindelijk leerde ik meer in mijn eigen kracht te komen. Dat is heel belangrijk geweest. Nu heb ik nauwelijks nog last, hooguit eens een mindere dag of periode. Het in mijn kracht komen was misschien nog wel het moeilijkste onderdeel. Het is makkelijk ervoor weg te lopen, maar er komt een moment dat dat niet meer werkt. Daar heb ik veel hulp bij nodig gehad. Iemand die me continu coachte en me de andere kant van de medaille liet zien. Iedere keer weer opnieuw. Net zolang tot ik het zelf kon en voelde dat ik de regie weer in handen had. Nu mag ik ervaren dat liefde en geluk overal aanwezig is. Je hoeft het alleen maar toe te laten………… ‘
En Jij? Wil je deze schrijver een bericht sturen, dan kan dat via info@carolienjonkman.nl