In de eerste plaats gaat het natuurlijk om het rijden. De één wil fanatiek, de ander wil recreatief en vooral lekker sjouwen door de bossen. Maar wat Broekelo zo enorm charmant maakt, is de sfeer. Dat is de grote kracht van het evenement. Is het gek dat de boscross altijd al ruim van te voren vol is geboekt? Nee, want het is ook altijd machtig gezellig.
Ruiters en amazones keuvelen onderling wat, de paarden worden voorbereid op een zware klus en publiek trekt massaal de bossen in. De grote publiekstrekker is hindernis 18, de waterbak. Horden mensen wachten de deelnemers op om te zien hoe ze de laatste hindernis van het vijf kilometer lange parcours nemen. De ene toeschouwer hoopt vooral dat het paard niet weigert, de ander hoopt toch wel iemand in de waterbak te zien vallen. Het mooie is dat niemand er een geheim van maakt.
Zelfs de jongen die het publiek waarschuwt als er deelnemers aan komen razen, maakt er geen geheim van. “Ik heb er vandaag helaas nog niemand in zien vallen,” grinnikt hij. Een dag ervoor deed hij zelf mee met zijn pony. “Derde geworden, ik was te snel binnen.” Te snel binnen? Ja, want de paarden moeten verplicht rusten tijdens het parcours. Een stukje verplicht stappen, zodat ze niet oververmoeid raken.
Het parcours in de bossen is door de regenval van de afgelopen tijd lood-, maar dan ook echt loodzwaar. Er is zondag zelfs een hindernis geschrapt, omdat de paden daar te drassig waren. Maar die ene hindernis minder, mag de pret niet drukken. Het parcours blijft immers kilometers lang sensatie voor ruiter, paard en toeschouwer.
En volgend jaar? Dan mag Broekelo rustig een dagje langer. Dan kunnen nog meer ruiters genieten van de Broeklandse bossen. En dan heeft de jongen die bij de waterbak helpt een dag langer de tijd om iemand in het water te zien kukelen.
Meer foto's
