De Raaltese Natalie van Till verhuisde vier jaar geleden naar Dubai met haar echtgenoot en kinderen Florijn (5) en Willemijn (2) omdat haar man daar een baan kreeg als consultant. Ondertussen werkt ze zelf ook als communicatieadviseur voor de grootste energieleverancier van het Midden Oosten. Speciaal voor Salland Centraal stuurt zij eens in de zoveel tijd een verhaaltje op.
“Het schooljaar is ook hier weer begonnen hier in Dubai. Na elf weken zomervakantie – ja, we denken misschien dat de vakanties in Nederland lang zijn – gaat het ook hier weer gebeuren. Na een lange, luie zomer in Raalte en Dwingeloo gaat nu toch iedere ochtend weer de wekker om half zeven om op half acht in de auto te zitten want om kwart voor acht begint de school.
En om 8 uur stipt appél; met volkslied. Het blijft raar om je eigen kind, met zijn hand op zijn hart – en vier jaar oud – in een mooi rijtje kinderen achter elkaar, een ander volkslied dan het onze, in het Arabisch te horen meezingen. En ieder jaar is het weer een verrassing wie er in de nieuwe klas zit. In tegenstelling tot Nederland hebben de ouders hier minder moeite (of meer keuze in scholen) om hun kinderen van school te laten verhuizen. Of ze zoeken ieder jaar, of wanneer de kans zich voordoet, een betere, of meer populaire school.
En ieder jaar laat je je weer verrassen door de grote diversiteit van nationaliteiten en namen. Kom je in Nederland in een klas, is de kans groot dat je een heel vogelnest aantreft: Merels, Mezen en een verdwaalde flierefluiter. Jan Willem, Karel of een verdwaalde Marjet kan ook nog. Maar ga je naar het buitenland dan is dat toch echt anders.
Toen onze zoon geboren werd wilden we hem een Nederlandse naam geven. het werd Florijn. Maar toen wisten we nog niet dat we vier maanden later naar het buitenland zouden verhuizen. Dus als je hier voor de eerste keer een klas instapt dan kijk je eerst je ogen uit door alle kleuren, geuren en namen – en jurken van moeders-: van traditionele Zuid Koreanse, tot traditionele Zuid Afrikaanse, Egyptische of Syrische namen. Maar hoe kom je er in hemelsnaam achter of je te maken hebt met een jongetje of een meisje wanneer je de lijst met namen ziet?
Je komt van tijd tot tijd wel achter de namen van de kinderen, zoals bijvoorbeeld Sisika (jongetje), XanHu (meisje), Poppy (meisje). Maar toen Florijn thuiskwam met de mededeling dat hij met Kangarui wilde spelen (spreek uit Kangaroe-ie) – en nadat ik was bijgekomen van het lachen – moest ik wel terugdenken aan de tijd op de St Jozefschool in Raalte; het was toen heel duidelijk dat Christiaan een jongen was, en Lieselot een meisje. Maar hier blijft het een gok.
Nou weet ik dat het in sommige delen van de wereld heel normaal is om je kinderen Stick, Rock of Apple te noemen. Maar om je kind naar een Kangaroe te noemen – Tja, ik weet het niet. Maar ach, wat zeur ik. Florijn is tenslotte ook een oud Hollandse munt…
Mrs Till