In de achteruutkiekspiegel zag ik een auto op de andere weghelft uut de file wegdreijen. Earst een stukkie achteruut öm de auto vöar hem niet raken en toen, zonder in de gaten te he’mm det chauffeurs op mien riebane d’r keihard vöar mossen remmen, huppakee zo de file uut en dezelfde richting op as ikke.
Net gin ongeluk dus, en det was jammer, want die gevoarlijke chauffeur was ome agent die mie net had zien telefoneren in de auto, met de telefoon an de oaren. Ik kan nooit zo goed snappen wukke muuite een politie dut öm een bekeuring uut te delen. De stiekeme snelheidscontroles, verdekt opgesteld stoane bie een parkearplaatste, een filefuik veroorzaken vöar een benzinedief… D’r valt dooien bie, öm iemand te pakken die d’r met 50 euro vandöar egoane is. Ik heb d’r niet vöar döar eleard, mar zulk handelen zeg toch wel iets oaver de geest van de politieagent. Al hillemoal as ie det soart dingen doet teeng een hongerloon, begriep ik met de verkiezingsdebatten.
Mar goed, ik had de politie dus op de bumper zitten en wus det d’r gin ontkommen mear an was. “Jammer geld he?” zeiden ze vrogger al iens teeng mie. “Ongeliek hoe völle of ie verdient”, gaf ik toen as antwoard. Mar met de astronomische boetes van teengwoardig (gin begrip mear vöar de daders, met uutzondering van bankdirecteuren), bent mie die boetes ok te gortig. Dus mos ik wat anders bedenken, want ik wul dan toch altied wel wat zeng. Wrum? Misschien wel in de hoppe det ze wat barmhartiger bent vöar andere weggebruukers?
Dus ik zeg: “Wat een muuite doet ule, vöar een oavertreding die eigenlijk gin oavertreding mear is.” Of ze het rapport niet eleazen hadden van de stichting Wetenschappelijk Onderzoek Verkeersveiligheid. Nee, ‘Kuifje in Moskou’ haa’n ze net uut en “nog drie dikke rapporten van alwear nieuwe regels vanuut Den Haag”. Ik leng ze uut det an’etoond was det handsfree bellen net zo gevoarlijk was as met de tillefoon an de oaren.
“Ollemöal onzin, wie ziet toch elke dag hoe gevoarlijk niet handsfree bellen is?’’ Ik heb nog probeard uut te leng det ze niet ziet wat ze niet ziet, dus det ze gevoarlijk verkearsgedrag van iemand met een tillefoon an het oar wel herkent, mar gevoarlijk verkearsgedrag van een handsfree-beller niet met bellen associeert. Mar det was te muuilijk. Een bonne rieker nam ik afscheid met “en noe mut ik ok nog te hard jaang vöar mien volgende afspraak”.
Denne van Knöldert.