De kinderen zijn een heer en meester in het aannemen van het gedrag van ieders favoriete beest. Ze brullen als een brulbeer, laten scheten die ruiken als die van een stinkdier, koppig zijn als een ezel en ze zijn zo sluw als een vos.
Zo schrok ik me deze week lam van seniorzus. Het was bedtijd. En vanwege de interesse voor de tv duurde het even voordat dit tot haar doordrong. Met enig excuus en een kus van haar kant dacht ik dat ze naar bed ging.
Zoonlief en ik keken naar de dodelijke vangsten van de krabvissers. “Thee?” vroeg ik mijn zoon. En met dit in gedachten loop ik naar de keuken. Mopper nog enigszins omdat de kamerdeur openstaat. “Hoi.” Klinkt het vanachter de openstaande deur. Seniorzus was stiekem terug geslopen en had zich slinks als een kat achter de computer verschanst. Na het zien van mijn woeste blik, was ze zo snel als een haas weer boven.
De jongste wint het op alle fronten als het gaat om het vermommen. Ze is trots op haar snijtanden, heeft schattige wangetjes en is dol op verzamelen. De verzameling bestaat uit allerlei dingetjes, frutseltjes en ander prullaria. En haar slaapkamer wordt hiervoor als toonzaal gebruikt. Jammer genoeg is ze niet consequent in het organiseren van al dit spul. Maar als ik naar haar huisdier kijk, valt dit te verklaren: haar hamster maakt er net zo’n zooitje van.
Iedere avond kijk ik even bij de kinderen voor het slapengaan. De oudste slaapt als een os. De beide meiden hebben ieder zo hun eigen slaapritueel. Seniorzus ligt gekruld als een kat in bed en slaapt meestal met de bril op. De jongste is even zoeken. Als ik via een doolhof bij het middelpunt van haar kamer ben aangekomen, vind ik mijn man die – al krabbend op zijn hoofd – verwonderd naar ons schepsel kijkt.
“Ze vindt zichzelf eruit zien als een hamster, maar nu gedraagt ze zich er ook nog eens naar,” en hij wijst daarbij op een opgerold hoopje kind dat zich heeft omhuld met een beetje dekbed en de rest alleen maar pluchebeesten. Met daaromheen zorgvuldig de briefjes, verfrommelde papiertjes, barbieschoentjes, kralen, elastiekjes, kussens, fleece-deken en een leesboek verspreidt; bedenk het maar en het ligt er.
Ach, ik mopper vaak over die kolere bende en zo af en toe haal ik de bezem er doorheen, echt helpen doet het niet. Ook al is zij van goede wil. Maar waar het om gaat is dat het best gezellig met onze dierenscha. Zolang het maar geen zwijnenstal wordt.