Ik had een paar Portugezen in huis bij het afgelopen Salland Festival. Wat me iedere keer opvalt met langduriger contact met buitenlanders is dat de gesprekken steeds nergens over gaan.
Eten jullie ook tomatensoep? Waar zijn de windmolens hier? Hebben jullie ook binnensteden als in Deventer? Kunnen we vanmiddag nog even naar Amsterdam? Praten ze bij jullie ook dialect? Dat is een kaasschaaf, die schijnen we alleen maar in Nederland te hebben. Stoppen jullie de ouderen ook in verzorgingstehuizen? Pindakaas, muisjes…
Nu had ik van John de Mol begrepen dat zijn bedrijf Talpa heet omdat dat het Portugese woord is voor mol. En in de tuin had ik net een mollenklem gezet. Veel regen, dan gaan die beesten naar boven. Dus ik begin in mijn beste Engels eerst uit te leggen dat we in Nederland een tv-product hebben die in de Algarve een tweede huis heeft en dat zijn bedrijf Talpa heet…
Ik had een reactie verwacht van ‘aha, talpa, dat is Portugees voor mol, leuk vertel.’ Maar mol bleek helemaal geen talpa. Daar kwamen we achter na een soort van hints: blind dier, graaft gangen onder de grond, maakt af en toe een bult, en dat dan allemaal in het engels. ‘Oh, je bedoelt toupeira.’
John de Mol, Talpa, toupeira, een molshoop in de achtertuin. Het sloeg allemaal nergens meer op… Goed verhaal, zou Geneé zeggen tegen Hansie Hansie.
In de pijnlijke stilte begon ik gauw over Europa, de euro en hun staatsschuld. Maar dat was toch ónze schuld? Wíj waren toch de verspillers van het continent? Ik had ze mee genomen naar Ommen en daar zagen ze een lift aan het gemeentehuis hangen om glazen te wassen. En die dom grote hal van het gemeentehuis in Raalte waar ze ontvangen waren. Of dat allemaal niet wat minder kon. Minder niet, maar meer wel. En toen heb ik ze dat verteld van het stadhuis in Deventer.
Denne van Knöldert