“We zijn een echt team geworden. We hebben allemaal wel een paar keer dat punt gehad van ‘waar ben ik mee bezig?’ Dan is het goed dat je anderen achter je hebt staan.” Raaltenaren Willy Huisken, Martin Bril, Yvonne Rozenkamp, Harrie Haarman en Noel Peeters deden van 2 tot en met 5 mei mee aan ’s werelds langste marathonestafetteloop, de Beneluxrun. De tocht begon woensdagochtend om 11.00 uur in La Roche-en-Ardenne om vervolgens zaterdagmiddag rond 15.00 uur te eindigen in Delfzijl. Achthonderdtien kilometer in 76 uur tijd door de Benelux, ga er maar aanstaan. Maar de Salland Runners brachten het tot een goed eind. En dat alles onder het motto ‘A’j d’r bunt, mu’j d’r ok wè’n’.
Willy en Martin zitten er die zondagmiddag al weer redelijk fit bij. De spieren zijn nog wat stijf en in het geval van Willy compleet verzuurd, maar verder wil het al wel weer. “Willy heeft ook sinds november nauwelijks getraind”, vertelt Martin. “Het scheelt dat hij een heel gemakkelijke loper is.”
De vijf Raaltenaren kenden elkaar van tevoren uit het marathoncircuit. Yvonne, Harry en Noel zijn beide lid van de loopgroep van AV Salland, Willy en Martin zijn lid van het marathon team de Roalter Runners. De Raaltenaren hadden hun eigen team gevormd: de Salland Runners. Voor de Beneluxrun wisten ze zich te versterken met zeven ervaren atleten uit andere provincies. Deze twaalf sporters waren weer onderverdeeld in twee equipes. Als de ene equipe tijd kreeg om het eten te regelen, even bij te komen en de volgende tien uur voor te bereiden, moesten de andere zes aan de bak. Tien uur op en tien uur af. “En niet alleen hardlopen”, vertellen Willy en Martin. “Dat hoefde er telkens maar eentje. Een ander moest er op een fiets achteraan fietsen, er moest iemand in de volgbus rijden en er was nog iemand nodig om de route te coördineren. Gedurende die tien uur wisselde je taak constant.”
De Salland Runners kozen daarbij bewust voor korte intervallen. Na anderhalve kilometer hardlopen, was de volgende aan de beurt. “’Wat een kippeneindje, dat wordt vakantievieren’, dacht ik in het begin nog”, lacht Willy. “Maar dat viel dus goed tegen. Ga maar na, van hardlopen word je warm, van fietsen koel je weer af. En daarna weer de bus in, waar je zo weer stijf wordt. Je moest telkens overschakelen. En dat was zwaar! We hebben het ook geprobeerd met langere intervallen, dat lijkt misschien gemakkelijker, maar geloof me, loop in de Ardennen maar eens drie kilometer achter elkaar berg op en berg af. En dat in een hoog tempo. Dan ben je echt gesloopt. Het is ook wetenschappelijk onderzocht dat je met anderhalve kilometer het beste presteert. Dan heb je voldoende tijd om bij te komen en te herstellen.”
Even voor de duidelijkheid, van slapen kwam doorgaans weinig. En dat legde een druk op de atleten.
“Het was big brother is watching you’, zonder het ‘watching you’-gedeelte”, vertelt Martin. “Met zes man zat je ruim zeventig uur lang op elkaars lip. Met weinig slaap en een constante druk om te presteren. Bij ons ging het goed. We zijn er een echt team door geworden, maar er waren ook teams die onderling hevige discussies kregen. Met de vijf Raaltenaren zaten we in dezelfde equipe. We waren aangevuld met een jongedame uit Lelystad ,Marjolein van Hemert . Die weet nu echt alles over ons dialect. ‘Jullie zouden misschien zeggen ‘Als je ergens aan begint, moet je ook optimaal deelnemen aan het groepsgebeuren ’, maar wij in Salland kunnen dat korter: ‘A’j d’r bunt, mu’j d’r ok wè’n’. En we moesten in de Ardennen telkens denken aan dat vroegere programmaonderdeel van het Luttenbergs Feest: ‘Dondert de berg af’. Daar leek het soms ook wel een beetje op!”
Rauw en puur
Eén keer maar nooit weer? Willy en Martin kijken elkaar aan. “Mwoch, we zouden het best nog wel eens weer willen doen. Het was een prachtig avontuur. We hebben de Benelux echt op een andere manier beleefd. De route ging ook doorgaans over achteraf gelegen paadjes. Weet je, dit was de eerste editie van de Beneluxrun, er ging onderweg nog wel eens wat mis. Maar dat maakte het juist zo mooi. De andere bekende estafette run is de Roparun, maar die is veel gelikter. Dit was rauw en puur.”