“We gingen er heen voor een politiemissie, terwijl we twee jaar hebben getraind op een missie als die in Uruzgan, dat zijn andere situaties. Dan is een politietrainingsmissie wel opeens een hele omschakeling”, aldus In ’t Veld. “Ik zat bij de tweede lichting die in Kunduz aankwam om de Afghaanse agenten te trainen, dus ik wist wel een beetje wat ik kon verwachten. We kregen ook een briefing met foto’s en uitleg wat we konden verwachten. Van te voren hebben we ook twee weken in Frankrijk getraind met een Afghaanse agent, maar zodra ik in Afghanistan aankwam kreeg ik toch wel een echte cultuurshock. Nederland is een veel moderner land, dat merk je meteen als je daar komt. Ze hebben daar niks, kinderen hebben geen speelgoed. Ze lopen tussen de oorlogsvoertuigen door en spelen in oorlogsgebieden, maar toch waren ze tevreden. Dat maakte wel indruk op mij. In Nederland heb je alles maar is niemand ooit tevreden en wordt er over alles geklaagd.”
De reden dat In ’t Veld bij de landmacht ging, is omdat het hem uitdagend leek. “Ik heb met mijn vader tijdens een open dag van de landmacht een ‘meeloopdag’ gehad en ik voelde me meteen thuis. Mijn vader zei ook dat dit echt iets voor mij was. Ik zit nu vier jaar bij defensie en ik wilde graag naar Afghanistan, dat is ook de voornaamste reden dat ik bij de landmacht ging werken. Mijn ouders wisten ook dat ik graag daar naar toe wilde en hebben mij hier erg in gesteund. Bij mijn afscheidsfeest was er wel een dubbel gevoel, maar het thuisfront had er meer moeite mee dan ik. Ik wilde dit graag, hier had ik al die maanden voor getraind, maar de mensen die ik achterliet konden mij daarna alleen nog maar via het nieuws volgen.”
Ook al zat hij in een oorlogsgebied in Afghanistan, In ’t Veld voelde zich wel veilig, zowel binnen als buiten de poort. “Zoals ik al eerder zei, het was geen oorlogsmissie en ik heb geen heftige dingen meegemaakt. Maar toch moet je wel alert blijven op de constante dreiging van suicide bombers en bermbommen. Maar meer dan bekogeld worden met stenen, spuug, planken en af en toe iemand die een middelvinger op stak als we met onze gepantserde wagens door de stad reden, is er eigenlijk niets gebeurd. Dat is natuurlijk wel een fijn bericht voor de mensen thuis, maar ik had stiekem best op wat meer actie gehoopt. Daar heb je tenslotte voor getraind. Eén keer,.. Eén keer ging op het kamp het luchtalarm af. Ik had bardienst op het kamp en we werden met z’n allen naar een bunker geleid. Er was een mogelijke raketaanval op ons kamp gericht. We hebben drie uur in die bunker gezeten om te schuilen, daarna hoorden we dat de raket een eind verderop was geland. Dat was wel even spannend, want dit gebeurde nadat er vier en halve maand niets gebeurd was. En als er dan zoiets gebeurd, besef je in een keer weer dat je in een oorlogsgebied zit. Dan heb je echt door wat Afghanistan is.”
De politiemissie was om Afghaanse agenten te trainen, In ’t Veld was de chauffeur van de Bushmaster. Een gepantserd voertuig van 16 ton dat negen man kan vervoeren. “Mijn taak was om de Marechaussees van het kamp naar het politiestation te vervoeren, zorgen dat de training veilig verliep en ze weer terug naar het kamp te rijden. Eind februari waren er rellen in de stad, doordat er Amerikanen een Koran hadden verbrand. Dat was ook een aparte ervaring. We hoorden dat er overal demonstraties en gevechten waren met veel doden en gewonden. Hierdoor moesten wij tien dagen op het kamp blijven. Wij waren daar puur voor de politietraining en mochten dus niet de stad in. Wat er precies is gebeurd weet ik niet, ik heb in die tien dagen m’n wapens gepoetst en aan de voertuigen gesleuteld, meer kon ik niet doen. Maar door dit voorval moesten wij overnieuw met de missie beginnen. Alles wat we aan vertrouwen hadden opgebouwd was weg, zij dachten waarschijnlijk dat wij er ook wat mee te maken hadden. En het zijn ook niet echt makkelijke mensen, dus we moesten echt met kleine stapjes het vertrouwen weer winnen.”
Door de vele uren achter het stuur, de onverharde wegen en voor langere tijd in een verkeerde houding te hebben gezeten was er een oude knieblessure op komen spelen, waardoor In ’t Veld de laatste maand van zijn verblijf niet meer buiten de poort kwam. “Ik heb de laatste maand papierwerk gedaan en voorbereidingen verricht voor de derde lichting. Maar ik heb ook veel gefitnesst en films gekeken. In de bar hadden we Eredivisie Live, dus daar konden we het Nederlandse voetbal volgen. Op het kamp zat een Nederlands bedrijf dat internet en telefonie regelde, dus in je vrije tijd kon je altijd wel op internet of met thuis bellen.” Over het eten had In ’t Veld ook weinig te klagen. “Het eten was erg goed geregeld. We hadden elke ochtend verse bolletjes en ’s middags en ’s avonds kregen we warm eten. Het was zelfs erg lekker, het enige nadeel was dat het vaak hetzelfde was.” Maar zoals we van Tim hebben geleerd, hebben Nederlanders altijd wel iets te klagen. Wat hij wel erg heeft gemist is rust en privacy. “Ik heb zes maanden met zeven man in een zeecontainer geslapen. Vier stapelbedden en een tafel. Je hebt geen moment voor je zelf want je hebt 24/7 mensen om je heen. Dus een beetje privacy heb ik wel gemist.”
Tot slot legt In ’t Veld nog even uit waarom zijn gezichtsbeharing wat langer was dan normaal. “We hebben met de hele groep onze baard laten staan. Het was eigenlijk zonder reden, het leek ons wel leuk. Maar later werden we er wel op aangesproken dat die wat korter moest omdat het geen gezicht was voor de missie die wij hier kwamen doen. Maar inmiddels is de baard er weer af hoor.”
Na precies zes maanden en twee weken is Tim in ’t Veld weer terug in Raalte. “Ik ben in de winter wel tien dagen op verlof geweest naar Nederland, maar die dagen vlogen voorbij. Voor ik het wist was ik weer terug. Maar of ik voor een ‘derde’ keer terug wil? Alleen als er iets meer actie is.”