Vader, moeder en zevenjarige zoon komen voor de eerste keer. Ze willen hun zoontje beter begrijpen. Soms dringen zaken niet tot de jongen door, hoe kan dat? We leren elkaar via koetjes en kalfjes al wat kennen. Als ik mijn handen op de buik van de jongen mag leggen, reageert vader ook meteen. Hij voelt bij zichzelf dat er wat gebeurt. Via de buik leggen wij mensen onder andere verbindingen, voelen we sfeer en emoties. Dus als er wat verandert, dan voel je dat daar ook het eerst. Ik merk dat ik allerlei emoties mag benoemen die er ‘vast’ zitten; machteloosheid, frustratie en intens verdriet. Door deze emoties is duidelijk dat zoon en ouders niet goed weten hoe ze het fijnste met elkaar kunnen omgaan.
De jongen ervaart zijn leven met de ouders alsof hij alleen op een eilandje zit. Ik ben blij dat ik er even bij mag. We praten telepathisch en ik benoem wat wij zeggen naar de ouders toe. Een van de zaken die spelen is dat de ouders zeggen bv ‘dit gaan we doen’ en als het dan zover is, gebeurt het anders. De jongen is dan heel verdrietig / teleurgesteld. Hij heeft uitleg over de verandering en wat tijd nodig om de teleurstelling er te laten zijn. De jongen ervaart dat de verandering ‘opgelegd’ is, dus dat hij er zelf niks aan kan veranderen. terwijl dat soms wel mogelijk is. Ook ‘moet’ hij dingen doen die zijn ouders anders voorleven. Dat geeft hem de machteloze en gefrustreerde gevoelens. De jongen laat zichzelf in al zijn kwetsbaarheid zien.
Ik vraag of hij wil dat papa en mama hem even vasthouden. Dat wil hij nog niet. Ik snap hoe dat gaat. Als ik emoties heb, dan wil ik graag eerst dat die weg zijn, ik wil weer controle hebben over mijzelf en voelen dat ik iemand liefheb, voor ik die persoon een knuffel kan geven. Anders is het voor mij niet ‘echt’, niet authentiek. Dat heeft deze jongen ook. Hij kan de liefde van papa en mama nog niet voelen. Ik ervaar de liefde, het meeleven met de zoon van de ouders wel en vertel dat de jongen. Ik vraag de jongen of hij die liefde via mij al wel wil ontvangen. Ik leg dan verbindingen tussen de ouders, mij en de jongen. De jongen kan het ontvangen en ontspant zich. Langzaam wordt hij rustiger en wil hij een dikke knuffel van papa en mama.
Deze sessie was erg hoopgevend. Een volgende keer merk ik dat het kereltje nog meer op het eilandje zit. Hij durft zich ineens helemaal niet meer te openen. Ik vraag hem waarom ik ook niet meer op het eilandje mag komen. Hij zegt dat als hij zich bij mij opent, het daarna nog veel pijnlijker is als hij in contact komt met papa en mama. Zij hebben ook veel van deze emoties en spanningen. Gelukkig bleken vader en moeder thuis ook al besproken te hebben dat zij eerst zelf met emoties en situaties die nog niet opgelost zijn aan het werk willen. Stap voor stap op weg naar fijner en prettiger samen zijn. Leren ‘echt’ samen zijn.
Hoe is dat voor jou? Ben je weleens samen met en bij mensen terwijl je er niet ‘echt’ bent? of dat je voelt dat de ander er niet ‘echt’ is? Mag ik je eventueel daarbij helpen? staging2.carolienjonkman.nl info@carolienjonkman.nl