Ik heb nooit mear cash geld op zak. Ik betaal alles via pinnen. En af en toe gebruuk ik de chipknip. Lest mos ik eans met geld betalen. Det leaveren een lastig probleem op det heel mooi op’elost wönn.
Digitaal betalen is een mooi ding. Mar het mut wel werken.
Lest in het ziekenhuus deed het pindeel van de automaat vöar betaald parkeren het niet. Toen ik de parkearplaatse opreed gaf een briefie an de poale vöar mien parkearkaarte det al an. Mar met drie wachtenden achter mie en een hoast hebbende oogarts in het verschiet, restten mie niet aanders dan gewoon döar te riene en dan straks mar ziene hoe ik van die parkeerplaatse ofkwam.
Kiek, det is lastig met det soart automaten. Zie bent nogal iens kapot. In mien geval was bumperkleven de oplossing. De boom die omhoog ging vöar mien vöarganger, ging pas achter míe noar beneden.
Met betaald parkearen is het sowieso kloten. De iene parkeermeter vrög geld, bie de ander kun ie pinnen en soms is allenig chippen mar meugelijk. Net as in ons bedrijfsrestaurant: ik kan d’r allenig mar pinnen. Errug klantvriendelijk.
Tien joar terugge was ik in Spanje in een bergdörpie woar ze nog nooit een toertist ezene haa’n. Ik koche een paar lokale castagnetten en mocht ze betalen met een creditkaart. Gin centje piene.
Lest maken ik een lange wandeling. Noa tien kilometer had ik erg zinne an koffie en ömdet die tien kilometer mie noar Hoonhorst ebracht haa’n, had ik wel zinne an appelgebak. Want nergens hebt ze lekkerder appelgebak dan bie Kappert in Hoonhorst.
Vermoedelijk vöar de plaatselijke gokker was het café op zundagmonn 11.00 uur al open dus benne wie d’r lekker vöar goan ziten. Koffie verkeard met die lekkere appelgebak.
Bie het betalen kwamen de problemen. Pinnen kon niet. En een pinautomaat is d’r niet in Hoonhorst, wel vier kilometer verder in Dalfsen en det is wandelend dan toch ok wear een probleem. Kappert – heet de eigenaar zo? – keek mie in mien blauwe ogen, pakken zien reclamefolder en schreef doar het rekkeningnummer van de zake op. “Kump vaste wel goed”, zei e. Ik zeg: “Det denk ik ok wel, mar schrief dan ok de kosten d’r eam op, dan weet ik wat de schulden bent.”
Het earste wat ik thuus deud was het geld oavermaken. En het twidde was mie ofvroang woar in de regio nog mear gin pin-mogelijkheden bent.
Het bestiet bliekbaar nog.
Denne van Knöldert.