Het leven is liefde. Maar pfoe, soms valt het niet mee. Er zijn nog veel mensen die ziek zijn en lijden. Wij mensen raken er steeds meer van bewust dat we vanuit de enorme scheppingskracht nieuw leven kunnen scheppen, we hebben al zoveel mogelijkheden, maar er zijn ook nog vele gevolgen van de oude tijd.
Een dierbaar iemand uit mijn directe omgeving heeft een enorm ziek lichaam. Ik merk dat mijn ik, mijn persoon, zo graag het lijden van deze lieve persoon, ons zo dierbaar, zou willen oplossen. Dat bleek mijn beeld, want ons familielid heeft altijd aangegeven dat ze geen pijn had. Dus wat is lijden? Ik denk aan een reactie op een column waarin geschreven werd dat verlichting er is als het lijden oplost. Ik maak dus de keuze met mijn gedachten en emoties niet mee te gaan met het lijden, maar breng ze naar de liefde en dankbaarheid voor het leven en het zijn van onze dierbare. Als ik bij haar ben, doe ik vettigheid op haar lippen, leg ik het rietje van het water in haar mond, aai ik haar totdat ik besef dat ze het aaien niet fijn vindt.
Naast je geestkracht gebruiken, hebben wij mensen tegenwoordig veel mogelijkheden om het lijden van het leven draaglijker te maken en te verlichten. Die zaken bespreek je in de tijd dat de dierbare nog goed bewust is. Maar ja, wanneer bepaal je als familie dat ‘de situatie’ echt over mag zijn? Van te voren kun je dat niet voorspellen, maar in het moment leef je er als vanzelf naar toe. Onze dierbare had de visie dat als haar lichaam zou overlijden, het over en uit zou zijn. Zij wist natuurlijk dat ik andere ervaringen heb. Dat is oké, ik ben ik en zij is zij. Zij was de afgelopen maanden voortdurend in mijn achterhoofd/ bewustzijn, mijn liefde en warmte liet ik naar haar stromen. De laatste dagen merkte ik dat we voorzichtig toch vanuit de geest contact met elkaar begonnen te hebben. Dat ging vanzelf.
De dag voordat ik dit schrijf, waren we bij haar en heb ik minimaal een uur met mijn ogen dicht bij haar in de kamer gezeten en hebben we zo nu en dan ‘gepraat’. Als ze bij was, kwamen er geen zinnige zaken naar voren, soms zoekt ze mijn ogen, lijkt het. Bij weggaan knuffelen we elkaar, ze is nu ineens heel helder. Ze zegt ‘ik wilde wel, maar zo wil ik echt niet meer’. We bevestigen haar hierin, we begrijpen het. Bij weggaan klampt ze me aan. Ik voel wat ze wil zeggen, benoem dat en vraag bevestiging. ‘Als ik je kan helpen overgaan, dan doe ik dat graag. Ga maar lief mens, het is goed zo’. We hebben opnieuw met veel liefde afscheid mogen nemen. Dit doen we nu zo vaak mogelijk, want elk moment kan ze haar lichaam verlaten. ’s Avonds lig ik om half negen in bed. Ze is in de loop van de nacht in coma geraakt. Onze zo dierbare Alie Pols- Jonkman (04-08-1944) is maandag 13 februari om 11.10 uur overleden…
Reageren is mogelijk middels een mailtje naar info@carolienjonkman.nl.