geshopt worden vóór de rode loper.
Tijdens een plaspauze was het druk bij de toiletten. Dames moesten wachten, heren konden doorlopen, zo ook een donkere man met een jongetje. “Mot de kleine ook plasse?” vroeg de toiletdame in plat Amsterdams. De man vertelde in gebrekkig Engels dat hij dat nog niet wist, wilde voor één persoon betalen. Daar ging de wc-dame niet mee akkoord en liet dat duidelijk verbaal horen. Het aanwezige publiek schoot in de lach. Piesten bijna in de broek toen de man duidelijk maakte dat hij daarbij ook moest poepen. Waardoor het toiletbezoek, volgens een gevatte toeschouwer, het dubbele moest kosten. De man reageerde geïrriteerd en vond het ook nog eens belachelijk de volle pond te moeten betalen voor zijn zoontje. Kinderen moesten voor half geld, stelde de man. De toiletdame vond daarentegen dat hij niet zo moest ‘zeike’.
Door het geitenbreier-theater zouden we bijna te laat komen voor onze voorstelling. En met een snel gekocht broodje liepen we naar buiten. Bij de poortjes ging het alarm af toen ik voorbij kwam. Heel onnozel keek ik de beveiligingsbeambte aan. Of ik iets was vergeten te betalen? Niet dat ik dacht. Maar ik voelde me geheel onschuldig en gaf hem mijn tas om dat te laten controleren. “En wat is dit dan?” Daar kwam een make-updoosje tevoorschijn, gekocht ergens in september, maar nog niet gebruikt. Tja, hoe verklaar je dat? In gedachten zag ik mezelf al met handboeien om afgevoerd worden. Het liep met een sisser af. Kan deze ervaring toevoegen op mijn cv als filmdiva. Acteren lijkt wel op mijn lijf geschreven.
Bij de Thai werden de gebeurtenissen van de dag uitvoerig besproken. Blijkbaar waren de zenuwen nog steeds aanwezig want bij het brengen van het eten stootte de serveerder mijn drinken om. Recht op mijn schoot. Dat is de druppel, ik ben nog niet toe aan het leven als BN’ner. Mijn sterallures verdwenen hiermee als sneeuw voor de zon. Incognito door het leven gaan is mijn voornemen voor 2012.
Gelukkig Nieuwjaar!