Een mevrouw van rond de veertig jaar heeft voor de zoveelste keer een knieoperatie ondergaan. Ze is in strijd met zichzelf. Ze wil geen rust, ze wil deze operatie niet, ze wil niet dat de situatie is zoals die is. Ze wil heel veel niet, maar het gebeurt toch.
Haar ‘ik wil niet’ is dus in strijd met de realiteit. Ze heeft eerder met haar gezin de opdracht gekregen een strijdbijl te maken en die uiteindelijk te begraven. Echter onlangs heb ik die weer met haar mee teruggegeven. Daarna vroeg ik haar veel walnoten te gaan kraken, dat wil ze (nog) niet…. Symbolisch gezien houdt ze haar ‘poot’ te stijf (geeft ze niet toe aan wat het leven van haar wil), staat ze op veel fronten op haar achterste poten (ze is vaak kwaad, boos, ze verzet zich erg sterk), maar heeft ze ook bijna geen poot om op te staan (ze weet dat van haar argumenten om te vechten niets klopt, ze kan nergens op terug vallen binnen zichzelf).
Het zou wel erg fijn voor zichzelf en haar directe omgeving zijn als ze weer iets meer door de knieën kan gaan (iets meer kan toegeven) en op het moment even geen ‘poot’ gaat uitsteken (gaat luieren, niks doen, de controle loslaten). Wat zal haar knie dan goed kunnen genezen…
We kennen het allemaal wel even in ons leven…
Net als deze mevrouw zitten veel mensen vast in een relatie, een baan, hun familie, hun lijf of in hun hoofd. We zijn voortdurend in gevecht met de realiteit. We zijn ongelukkig met de omstandigheden waarin we leven en wachten en hopen tot het leven ooit weer fijner zal worden. We kunnen echter ook leren willen wat er is, volledig accepteren van wat er is en daar het beste van maken.
Herkenbaar? Vertel gerust je verhaal via info@carolienjonkman.nl of via de site. staging2.carolienjonkman.nl