De wintertijd is vorig weekend ingegaan. Na vieren is het alweer donker. De natuur maakt zich klaar voor een lange periode van rust. Niet mijn favoriete jaargetijde. Ik vind het ronduit vreselijk en gruwel al bij de gedachte van Sinterklaas met zijn ‘Hoor de wind waait door de bomen’, tot aan de Donkere Dagen voor Kerst. Mensen die haastig zijn en niemand die buiten is. Iedereen sluit zich op. Alleen Oud en Nieuw kan mij bekoren, misschien heeft dat te maken met het nieuwe jaar. Een nieuw begin.
Klein lichtpuntje is mijn verjaardag in november. Begin deze maand vierde ik mijn veertigste decennia. Hoewel er veel mensen zijn die daar tegenop zien, keek ik er naar uit. Weg met die dertigerblues, Vier het nieuwe Veertig! Gedaan met de wegwerpluiers en snotneuzen. De kinderen kleden zich zelfstandig aan en weten hoe ze met het bestek om moet gaan. Sterker nog; de afwasmachine wordt door hun ingepakt en uitgepakt. De kamers gaan nog niet altijd vlekkeloos, dat is een kleinigheidje.
Het verzetten van de klok dient zich bijna gelijktijdig aan met mijn verjaardag, wat sommigen in verwarring brengt. De een stuurt een kaart te vroeg en de ander denkt met zijn felicitaties laat te zijn. Geeft niets, ik gloei van deze aandacht alsof ik een spaarlamp ben. Facebook is ideaal, felicitaties komen vanuit de hele wereld zo mijn huis ingestraald. Mijn zoon deelt mijn verjaardagsenthousiasme en versierde ’s morgens de woonkamer en de avond ervoor is de tuin versiert. Mijn stoel staat te pronken met slingers, de beide meiden hebben gelijk ook de hondenmand en de hamsterkooi meegenomen. Ik geniet hier van.
Veertig worden is een afsluiting van het dertig zijn. Het voelt als een mooie nazomer. Nu is het zaak om de komende wintermaanden te doorstaan. Ik hoop op vorst en blauwe lucht. Koek en Zoopie. En ik benijd de hamster van mijn dochter. Die doorslaapt de winter(blues).