In 2005 maakten vijftig varkensboeren uit de regio bekend dat ze aan de Weseperweg een eigen biogasinstallatie wilden beginnen. Met mest, maïs en bermmaaisel, zou er biogas gestookt worden waarmee weer elektriciteit kan worden opgewekt. “Bij de eerste infoavond was er al wat raars aan de hand”, vertelt Ben. “Het aantal vervoersbewegingen dat er van en naar de biogasinstallatie gemaakt mocht worden, werd wel heel laag aangehouden. Daarmee hadden ze ons al bij de benen. Want bij teveel vervoersbewegingen had de installatie er niet gebouwd mogen worden. Je moet niet vergeten dat deze biogasinstallatie het paradepaardje was van de gemeente Raalte, de GIBO, de Rabobank en de Provincie Overijssel. Al die partijen wilden héél graag dat die installatie er kwam…”
Toen Biogreen in 2007 de deuren opende ondervonden de omwonenden meteen stankoverlast van de installatie. Een zure penetrante geur. “We hebben er nog steeds vrijwel elke dag last van”, vertelt Ben. “Alleen bij noordwestenwind niet. Iedereen ruikt het. De voorbijgangers ook. Het kan zo zijn dat ik in de keuken zit en nergens last van heb, maar dat de geur ’s nachts in mijn slaapkamer hangt. Laatst had de buurvrouw een feestje omdat ze vijftig werd. Al haar gasten begonnen over de stank. Nou, mooi is dat!”
Het eerste jaar gaven de omwonenden de biogasinstallatie dan ook het voordeel van de twijfel. Opstartproblemen die allemaal opgelost zouden worden, zo hoopten ze. Dus niet. “Na een jaar hebben we bezwaar gemaakt bij de provincie”, vertelt Daniëlle. “Ze hadden ons immers van tevoren bezworen dat we geen overlast zouden ondervinden van de installatie. Voordat de biogasinstallatie in werking ging, hadden ze een nulmeting gedaan. Toen we dus belden om bezwaar te maken bleek dat er nog niet eens een tweede meting was geweest. Sindsdien moeten we elke keer dat we de stank ruiken, contact opnemen met de provincie.”
Na een tijdje meldde zich een nieuwe investeerder. Henk Nijman. Na de informatieavond waarbij hij werd voorgesteld aan de omwonenden gingen zij hoopvoll naar huis. “Hij had de prachtigste verhalen, alles zou binnen drie maand goed komen”, smaalt Ben. “Niet dus. Dat was de enige keer dat we met een goed gevoel bij een gesprek met hem weggingen.” Na het faillissement in 2009 nam Nijman de volledige installatie over. Maar de communicatie met de omwonenden werd er niet beter op. “Hij bleek geen betrouwbare gesprekspartner te zijn. Hij belooft van alles, maar komt niks na. Het ene moment weet hij zogenaamd de oorzaak van de stankproblemen, het volgende moment ligt het weer aan wat anders. Hij beloofde ons ooit dat we niet bang hoefden te zijn voor een uitbreiding. Twee dagen later zagen we de vergunningsaanvraag in de krant.”
Wat er allemaal in de installatie wordt gegooid? Volgens Ben en Daniëlle gaat het allang niet meer alleen om mest, maïs en bermmaaisel. “Ze voegen er van alles aan toe. Maar wat er precies wordt ingegooid, maakt ons nog niet eens zoveel uit. Als die stank maar ophoudt. En even voor de duidelijkheid. We zijn ook niet tegen biogas, maar de installaties moeten dan wel goed functioneren en geen overlast geven. Of je moet ze echt in de middle of nowhere neerzetten. Want laat één ding duidelijk zijn, als ze deze installatie op een industrieterrein hadden neergezet, dan was ie nu allang weg geweest.”
Ze voelen zich klemgezet tussen, wat zij noemen, ‘de mooie praatjes van eigenaar Henk Nijman’ en het ‘duurzame’ beleid van de Provincie, die ook nog eens handhavend moet optreden. “Sinds het faillissement is de gedoogregeling voor de uitstoot van het bedrijf opnieuw ingegaan. Dan zijn de regels nog wat soepeler. Nijman trekt zich nergens wat van aan. We verwachten eigenlijk dat het bedrijf nog wel een aantal keren failliet zal gaan. Dan hoeft ie zich weer een tijd lang niet aan de regels te houden. Maar ons geduld is nu op. Alle mooie woorden zijn we zat. We willen dat er actie wordt ondernomen! En dit is het begin. Als er niet naar ons geluisterd wordt, laten we het hier niet bij. Besef echter wel dat naar de pers stappen voor ons al een enorme stap was. Daar hebben we vier jaar over moeten doen.”
Meer foto's
