Ik laat de hond het liefst uit op de fiets. Er zit iets van een terriër in en die wil graag rennen. Zijn tempo valt lopend niet bij te benen. In het buitengebied geniet hij van zijn vrijheid. Dan kan hij lekker zijn gang gaan, terwijl ik op hem let.
Stofwolken verschijnen aan de horizon. Zwaar gebrom vult de lucht. Een auto op topsnelheid komt zienderogen dichterbij. Angst grijpt me naar de keel. Met zijn snelheid bezit hij het gehele wegdek. Zal ik het ook deze keer weer redden om de hond op tijd bij mij te krijgen? Ik roep, schreeuw zijn naam. Natuurlijk geen reactie.
Met het naderende gevaar voor ogen ontwaakt het beest in mij. Ik maak me klaar voor de strijd om mijn maatje te beschermen. De hond is ondertussen onschuldig aan het rondsnuffelen. Zich van geen roepen en kwaad bewust. De auto nadert. Druk gebarend met handen en voeten wijs ik de bestuurder op de hond. Mijn fiets slingert over de weg. De spanning stijgt ten top. Heeft de bestuurder door dat ik dit doe om het leven van mijn maatje te sparen?
Nee dus. De automobilist toetert heftig en gebaart nadrukkelijk dat mij het een en ander mankeert. Die conclusie trek ik na het zien van een razendsnelle handbeweging richting zijn voorhoofd. Schuimbekkend, staar ik hem na. Mijn boodschap is klaarblijkelijk niet overgekomen. Mijn buddy rent ongedeerd nietsvermoedend verder. Ik neem besluit tot hardere maatregelen. De volgende keer blijf ik midden op de weg fietsen. Ik zal niet wijken totdat de bestuurder zijn snelheid tot een redelijk niveau heeft teruggebracht. De weg is ook van mij en mijn viervoeter.
Dus bij deze een waarschuwing voor automobilisten van auto’s en busjes in het Vechtdal rijdend in het buitengebied: Zie je een woest vrouwmens fietsen, samen met haar hond, midden op de weg? Pas je snelheid aan, houd afstand en haal haar heel voorzichtig in. Ze is besmet met hondsdolheid.