Het gebeurt niet alle dagen dat mijn man en ik worden uitgenodigd voor een bruiloft op Terschelling. Deze uitnodiging wordt dan ook met beide handen aangegrepen. Een collega regelde een aantal huisjes waar we vrijdags al terecht kunnen, met de andere dag het bruidsfeest. Het wordt een strakke weekendplanning, want zondags staat er ook een familiedag op het menu. Zover is het op dat moment nog niet. Eerst lekker uitwaaien op het Friese eiland. Met zon, zee en heel veel feest.
Het weekend wordt met een rotgang genoten. Twee nachten veel te laat naar bed en veel te vroeg wakker. Tel daar dan nog een hele gezellige familiezondag bij op en het resultaat is ‘s maandags het bezoek van de Man met de Hamer. Die mij vriendelijk doch dwingend erop wijst dat de tijd van weleer is geweest. “Doe jij het maar even rustig aan,” vertelt hij mij via een fijn griepje.
Dus zo komt het dat ik dinsdagochtend lig te rillen en te proesten in bed. Ik twijfel nog even aan een knokkelkoorts, wanneer ik al die muggen boven mijn bed zie. Gelukkig voldoet mijn ziektebeeld niet aan die symptomen. Even later komt mijn zoon bij mij ingekropen. “Ik heb het zo koud,” vertelt hij mij met een verstopte neus en waterige oogjes. Mijn middelste bekijkt dit schouwspel vanaf de drempel met een zorgelijke blik.
“Mam, denk je dat je zondag weer beter bent? Want dan is het Tina-dag.” De Dag der Dagen. Er wordt al weken gesproken over en dagen geteld naar de aanloop van dit roze meisjes-evenement. Dat moet gewoon doorgaan. Ziek of niet. “Ja hoor, zeker weten dat we gaan,” probeer ik mijn woorden zo fris en fruitig mogelijk te laten klinken. Zuchtend en kreunend sta ik op. Schouders eronder en doorgaan. Eerst maar richting de drogist voor een assortiment anti-griep en verkoudheidsmiddelen. The show must go on!