Raaltenaar Fred Roelfsema doet komend weekend als navigator mee aan de Hellendoorn Rally. Samen met coureur Michel Kolen en drie technici vormt hij team M1-racing. Het team hoopt in Hellendoorn het Nederlands Kampioenschap in de Volvo Original Cup NL in de wacht te slepen. “Rally is de ultieme autosport. Een circuit leer je op een gegeven moment wel kennen, maar bij een rally is elke bocht anders. Je moet ontzettend snel anticiperen.”
Fred, sinds een jaar of tien woonachtig in Raalte, heeft in zijn jeugd jarenlang aan autosport gedaan. Hij heeft nog steeds veel contacten in die wereld. “En zodoende werd ik een jaar of twee geleden gebeld door Michel. Hij kon Nederlands kampioen worden in Hellendoorn, maar zijn vaste navigator moest door omstandigheden afzeggen. Of ik niet wilde navigeren. Nou, natuurlijk. En samen bleken we een koningskoppel te zijn, want het is ons toen inderdaad gelukt om het Nederlands Kampioenschap in de wacht te slepen!”
Nou denken veel mensen dat een navigator niet veel meer doet dan onderweg de route doorgeven aan de coureur, maar de taak blijkt in de praktijk wel wat uitgebreider. “Je fungeert min of meer als manager van een team. Als je je meldt bij het rallysecretariaat krijg je een plastic tasje waarin alles zit dat je nodig hebt. Stickers, bandjes voor de monteurs, papieren voor de hotelovernachtingen, noem het allemaal maar op. En daar zit ook het routeboekje bij. En dan begint de rally pas echt.” De tweede stap is het verkennen van de routes. “Met een zogenaamde tripmaster registreren we de volledige route tot op de meter nauwkeurig. Daarbij maak ik ook enorm veel aantekeningen. Een bochtje naar links dat je in de eerste versnelling moet doen, wordt een L1. Zo meten we alles uit en noteer ik alles. Wij gebruiken daarbij de versnelling waarin je moet rijden, er zijn ook rallyteams die bochten uitdrukken in graden. Dat noemen we de rallynotes. Dat doen we bij elke proef. Na de verkenning werk ik die kladjes in het net uit. In principe zou Michel de rally vervolgens geblinddoekt moeten kunnen rijden op mijn aanwijzingen.”
Fred draait er niet omheen, rally is in potentie een gevaarlijke sport. “Als je niet goed voorbereid bent in elk geval wel. Als je je kop er niet bij houdt, kunnen er ongelukken gebeuren. Maar Michel en ik vertrouwen inmiddels blindelings op elkaar. Of ik zo’n adrenalinejunk ben? Dat valt best nog wel mee. En het is ook echt niet zo dat ik met trillende benen uit de rallyauto stap. Ik weet wat Michel kan! Als navigator voel je ook alles wat er in de auto gebeurt. Soms moet je ook anticiperen. Zo bleek ineens tijdens een proef dat twee bochten vol lagen met modder. In een tijd van een tiende van een seconde besloten we die bochten te snijden. En dat ging hartstikke goed. Daarmee hebben we echt punten kunnen pakken. Achter ons schoten ze allemaal in een pirouette.”
In Hellendoorn zal het er (opnieuw) om spannen. Michel en Fred staan na tien rally’s tweede in het klassement (als team ben je overigens niet verplicht om aan alle rally’s mee te doen, van de elf rally’s tellen de beste zes). “We hadden eigenlijk eerste moeten staan”, vertelt Fred. “We hebben dit seizoen twee keer pech gehad. Een keer met een V-snaar. De tweede keer in Amsterdam was het echt erg. We lagen dik voor. Zevenhonderd meter voor de finish schoot er een boutje los en dat kwam terecht in de versnellingsbak… Toen ging het mis. Dat was ontzettend balen. Ik kon het gras wel opeten. Maar dat hoort erbij. De collegialiteit onder de rallyrijders is enorm. We helpen elkaar allemaal met materialen. Naderhand kwam onze grote concurrent naar me toe. Hij sloeg een arm om onze schouders. Hoe dat nou had kunnen gebeuren. Tja, in principe heeft een boutje van 1,35 euro ons die rally gekost. In Hellendoorn moeten we winnen en dat willen we ook!”
In de buurt
De rally in Hellendoorn levert Fred kleine logistieke problemen op. Het is hem namelijk ten strengste verboden om voor die tijd ook maar in de buurt te komen van de routes. “En aangezien ik vlakbij woon, is dat soms best lastig. Ik heb ooit problemen gehad omdat een ander team me in de buurt had gezien. Zat ik bij mijn vrouw in de auto die wilde winkelen in Nijverdal. Nee, je moet heel erg uitkijken!”
Zwarte neuzen
Fred heeft met name plezierige herinneringen aan de ELE-Rally vanuit Helmond. “Het enthousiasme van het publiek was daar enorm . We moesten daar over een boerenerf. Dat wilde die boer graag, die vond het prachtig. Maar dan vervolgens met 170 kilometer per uur een heel droog aspergeland op. Daar stond allemaal publiek. Het zand stoof alle kanten op. Al die duizenden mensen die daar stonden, ze moeten na afloop allemaal zwarte neusgaten hebben gehad. En ondertussen maar juichen. De laatste proef moesten we doen op een industrieterrein bij Eindhoven. Daar stonden meer dan veertigduizend mensen. Dat was de ultieme kick, het enthousiasme van het publiek.”