Twee daang op de vöarpagina van de Telegraaf: een hond die zuuk was en een zelfde hond die terugge evunn was vanwege een chip in het lief. Ik dache: mut det noe? Mar in de campingwinkel preuten ze d’r vol lof oaver. Een dag later landde de spaceshuttle vöar het laatst. Stund ok in de krante, mar niemand had het d’r oaver. Net as det ze niet preuten oaver de 107 miljard die Griekenland krig.
Disse zommer komt de komkommerverhalen niet goed van de grond. Al hillemoal niet hier in Duutsland. Zo zit ie vrolijk met wat holthakkers an een beekje in Zuud Duutsland wat schnaps weg te drinken, zo lig Oslo in puin. “Die ismalitische terroristen ok altied”, vund ien van de lederhosen, mar ok hier drung döar det de kogel dit kear van rechts kwaamp. De dader had Geert Wilders zo’n bittie as vöarbeeld enömm en. Tja, zo’l Wilders ok instoan vöar de gevolgen van zien vrijheid van meningsuiting.
Mien Duuts was niet goed genog toen de daang doarnoa mien mening evroagd werd oaver het hoe en woarömme van de rechtse val van Nederland.Of eigenlijk lag het niet an mien Duuts, ik kon d’r zelfs in het Nederlands de juuste woarden niet vöar vinn. Want as ik zegge wat ik denke, wörd ik versleten vöar rechts radicaal. En dan mut ik huilie huilie doene.
Ok de zalm in het kabbelend beekie woar ik met de holthakkers zatte zwömm teeng de stroom in. Op de laatste dag van oons verblief kwam d’r zelfs een man teeng de stroom op varen. Met een kano. Bittie een stoppelboard, peardestattie, ofgeknipte spiekerbroek, verweard, gebruind gezicht, nogal gespierd. Mear het type van een avonturier.
“Is dit camping de Viechtach?” vreug e an de wichter die in het beekie an het spöllen waren. En toen klum e an wal. “Ik kom hillemoal uut Zwiesel roeien. Dus ik ben eigenlijk wel heel erg muu.” De wichter hebt de fietskaarte d’r ‘ns bie epakt en zaang det die man wel 25 kilometer eroeid mos hemm.
’s Oams bie het kampvuur ging het d’r nog altied oaver. Niet allenig de wichter wollen alles van die man weten, ok zag ik hier en doar vrouwluu vol bewondingen noar de man lonken. Mar noa een borrel sprak ik de kano’er an. Hij bleek op de camping noast oons te stoane en was op het kampvuur of ekomm. En zo haa’n wie toch nog een komkommerverhaal .
Denne van Knöldert