Vanuut Duutsland heb ik de auto epakt noar Kroatië, Servië, Montenegro, en mear van det soart landen die ik altied döar mekare hale. Joegoslavië, det was völle makkelijker. Mar niet zo veilig, de Mladicen en Karadzicen van deze wereld leupen doar toen nog vrie rond. Die zit noe in Nederland dus ik blieve nog wel eam vot.
’t Is hier an de Adriatische kust een stuk veiliger. En ik mut zeng, het vuult as thuus, Ie kunt oaveral gewoon in het Nederlands terechte. In de toeristenwereld weet ze wel hoe ze snel geld kunt verdienen: de taal learen van het volk det geld in de zak hef. Mar ok buten de souvenirwinkel is Nederlands prima te doene, hier in het vöarmailge land van Tito. Want op de camping heb ik links en rechts Nederlandse buren. Vöar en achter ok.
Die Nederlandse buren vindt det de moslims hier völle vriejer bent dan in ons land. Ik heb ze puntsgewies uut elegd det ze zich hier misschien mear welkom vuult en det hier de cultuur zich döar ontwikkelt terwijl die lui doar in ons land op een eiland waant en niet met ontwikkelt. Net as de Nederlanders in Canada, die bent nog zo olderwets as veartig joar terugge. Nou, doar waren ze niet vöar op vakantie, of ik nog een biertie wolle.
Wie hebt trouwens een prachtige camping evunn. In Senj. Het was nie mear dan een baai met in het midden een douche an een poale. De natuur onder die douche was manks net zo mooi as het koraal det ie snorkelend al op vieftig meter uut de kust teeng kwaam.
Het was een rustige camping, vöaral ok ömdet de weg d’r noar toe zo gevoarlijk was, det ik de ienige chauffeur wasse die det stuk dörm te riene. En wie waren toch met vier riebewiezen op pad. Het was een stijle weg, mar dan iene van lös liggend puin, met zo’n hoge middenberm det de knalpiepe geregeld an de grond zat. Halverwege was een tunneltie met bochte d’r in. Doar mos ie gin teengligger krieng en heel langzaam ofdalen, in de gok det de autobanden vanzelf die bochte met namen.
Ik reupe de earste kear det wie doar met oonze Opel Combo in ree’n: “Ik zie gin flikker”. Woarop een kammeroad van mie op de achterbanke zei: “Joehoe”. En zo wönn het toch nog een heel andere vakantie dan verwacht.
Denne van Knöldert