“Hoelang is het rijden?” vraagt de jongste. “Als het maar niet langer dan een half uur tot drie kwartier is”, oppert haar zus. Ik geloof dat ik er nu eentje moet teleurstellen. Haar reactie valt in het niet bij die van haar broer. “Wat! Zolang!? Kun je me geen slaappil geven, zodat ik de hele reis niet mee hoef te maken?” is zijn onthutste reactie. Tien uur rijden is natuurlijk geen peuleschil. En we besluiten om de reis in tweeën te splitsen. Dan lijkt het de helft keer zo lang.
Ook de huisdieren blijken een struikelblok. De hond kan niet zonder mij en de jongste wil niet weg zonder de hamster. Dus hond en hamster worden ingepakt en de konijnen blijven thuis samen met de cavia. Kunnen die mooi de waaktaak van de hond op zich nemen.
Er blijft nog één ‘maar’ over. Wat als het pijpenstelen regent in Denemarken? Daar hebben we geen van allen zin in, zelfs de hond niet. In dat geval draaien we de klompen richting Frankrijk. Daar kleven voor mij wel enige nadelen aan. Ten eerste is dat nog verder reizen om verzekerd te zijn van enige zon; er zullen geheid donderbuien ontstaan op de achterbank. En ten tweede, nog belangrijker, past knäckebröd véél beter bij mijn klompen dan stokbrood.
Glade Feriedage!