De oudste lijkt zich meer in haar lot te schikken. Natte doeken worden door mij over alle rompen en ledematen gedrapeerd, terwijl ik me suf pieker wat de oorzaak kan zijn. Waterpokken? Die hebben ze al gehad. Vlooien! Ik kijk de hond verschrikt aan terwijl hij mijn blik schuldbewust probeert te ontwijken. Meteen begint er bij mij ook van alles te kriebelen. Ik trek het arme beest uit zijn mand en inspecteer iedere centimeter van zijn vacht op zoek naar deze springerige bloedzuigertjes. Gelukkig, geen vlo te vinden. Maar wat is het dan wel?
Het gekerm op de bank zwelt aan. Zelfs een bakje chips doet geen wonderen. “Ik heb zooooo’n jeuheuk!”, kermt de jongste. Grote krokodillentranen rollen over haar wangen. Ze krabt en kriebelt en spartelt op de bank als een vis op het droge. Haar irriterende jeuk begint mij onderhand ook te irriteren. Waar komt dit toch vandaan? De oudste vertelt tussen jeuk en krabben door, dat ze ‘s middags, met hun vriendinnetjes, in het natuurgebiedje hebben gespeeld. Een plek met zand, water en stenen. “Vooral het watertje was leuk, dat was zo fijn om in te spelen”, herinnert de oudste zich. Maar verder blijft het antwoord op deze jeukende mysterie uit.
Wanneer ik ’s avonds in bed stap is er nog steeds geen verklaring voor de rode jeukende bultjes “JEUK! IK HEB ZO’N JEUHEUK!” Met deze noodkreet word ik ruw uit mijn slaap gerukt. De jongste weer. Onze actrice in spé. Veel respect voor mijn oudste dochter, zij snurkt door jeuk en theater heen.
Zondagochtend, heel vroeg, roep ik de hulp in van dokter Google, voordat ik de echte dokter bel. Ik tik in: jeuk, open water en zwemmen. Het antwoord staat direct bovenaan de zoekresultaten: zwemmersjeuk. De jeuk wordt veroorzaakt door larven van wormpjes die o.a. bij eenden voorkomen. Deze kruipen in de menselijke huid, waardoor irritatie ontstaat. Het jeuken kan één tot vijftien dagen aanhouden. Krabben verergert de boel. Met deze informatie ga ik, toch enigszins opgelucht, naar mijn kinderen en breng ik ze ervan op de hoogte. “Twee weken?!”, schrikken deze. “Dus vooral niet krabben”, maan ik ze streng terug, “Dan gaat het hopelijk sneller over.”
Daarna bel ik de moeder van de vriendinnetjes op om te vragen of haar kinderen ook zijn bevangen door de jeuk. Dat blijkt het geval. En ze had al een middeltje ontdekt: smeren met tandpasta.
De rust keert weer terug. Mijn vakantielijstje vul ik aan met extra tubes tandpasta. Tevens Google ik een goede theaterschool bij ons in de buurt. Je weet het immers maar nooit.