“Ribs & Blues is één groot hoogtepunt. Je mist alles wat er in de rest van de wereld gebeurt. Je leeft in je eigen dorpje op de Domineeskamp, daar hoort een biertje bij en de rest ontgaat je volledig. Als ik op de dinsdag erna de krant opensla, is het een verrassing wat ik tegen ga komen.”
Voor Lauk is het zijn negende jaar achter de schermen. Hij houdt zich voornamelijk bezig met de (pers)promotie van Ribs & Blues. Lauk heeft het festival in die tijd flink zien groeien. Niet alleen wat grootte betreft, maar ook als het gaat om de professionaliteit van de organisatie. “In het begin kon je je nog wel eens een foutje veroorloven, maar daar kom je tegenwoordig niet meer mee weg”, vertelt hij. “Het bluespubliek is fanatiek. Ik ben wel een echte bluesliefhebber, maar ik ken natuurlijk ook niet alles dat Frank Satink, onze programmeur, binnensleept. Neem bijvoorbeeld de Duitse bluesmuzikant Henrik Freischlader. Op de site had ik hem per ongeluk Henrik Fleischlader genoemd. Het duurde maar even of ik werd door de bezoekers van de site op de vingers getikt. Eén foutje en toen was het meteen duidelijk dat die man heel veel fans heeft!”
Lauk is een exponent van de Woodstockgeneratie. Hij is met name gecharmeerd van bands als Free, Ten Years After en Canned Heat. Deze laatste twee waren in het verleden ook al te zien op Ribs & Blues. “Het is altijd prachtig om die oude knakkers op het podium in actie te zien. Dan denk je dat ze het grotendeels voor het geld doen, maar dan staan er nog steeds bezielde muzikanten die met heel veel plezier optreden. Of ik zelf nog wensen heb voor Ribs & Blues? Ja, BB King lijkt me geweldig en John Fogerty (bekend geworden als zanger/gitarist van Creedence Clearwater Revival, redactie) is ook een droom.”
Wat aanstormend talent betreft, tipt Lauk dit jaar Ben Prestage, 24 Pesos en Todd Sharpville. Ben Prestage is een eenmansbluesband. De Amerikaan speelt gitaar, zingt en zorgt met een aangepast drumstel ook voor zijn eigen ritmische begeleiding. Hij begon ooit als straatmuzikant en speelt rauwe Florida swampblues. 24 Pesos is een swingende bluesband uit Londen. De heren spelen een mix van blues, soul en funk. Todd Sharpville komt uit een bevoorrechte Engelse aristocratische familie, maar heeft een echt blueshart. Hij speelde onder andere in het voorprogramma van Joe Cocker, BB King en Pink.
Lauk ziet zich zelf niet als een echte bluespurist. Ribs & Blues omvat volgens hem veel meer stijlen. “De échte blues bestaat volgens mij ook niet. Je hebt zoveel verschillende soorten. Neem alleen al de Chicagoblues en de Mississipiblues, die klinken heel anders. Maar dat is ook het mooie aan Ribs & Blues. Het is allang niet alleen meer blues, Americana (Amerikaanse rootsmuziek, al dan niet vermengd met pop- en rockelementen, redactie) en soul horen er net zo goed bij. Wat dat betreft, raad ik dit jaar ook Woody & Paul aan. Deze Eindhovense band speelt niet alleen blues, maar ook folk en country en garagerock.”
Ribs & Blues staat wat Lauk betreft vooral voor enkele heel intensieve dagen. “De voorbereidingsfase duurt ook steeds langer. Acht jaar geleden begon ik twee maanden van tevoren, maar nu moet je de eerste lijntjes al in september uitzetten. Het leukst is het om aan de zijkant van het podium te staan en te zien hoe de tent langzaam vol stroomt. Acht, negen jaar geleden stonden er bij de eerste band enkele honderden mensen, maar nu is de tent dan al afgeladen. Dan herinner ik me in het bijzonder Julian Sas en King Mo. Tijdens het festival dragen we altijd oortjes. Dan hoor je dus wat er op het hele terrein aan de hand is. Dat de techniek iemand extra nodig heeft, dat de drankvoorraad moet worden bijgevuld. Een paar jaar geleden stond ik bij de kidscorner toen ik een melding kreeg dat ik gezocht werd. Er stond een journalist op me te wachten. Ik heb toen ingesproken dat ik er aan kwam, maar nog even op een pony zat. Dat heb ik de rest van het weekend van iedereen moeten horen. Dat ik dat beest niet zo had moeten mishandelen. Een andere keer kreeg ik mee dat er na een regenbui vijf centimeter water stond in een frituurpan? Of ze dat ding gewoon aan konden zetten? ‘Ach’, zei ons hoofd techniek, die is nogal laconiek, ‘zet maar aan, we zien wel wat er gebeurt!’”
“Met de seks en de drugs valt het backstage wel mee”, vertelt Lauk desgevraagd. “Maar de artiesten houden over het algemeen wel van een biertje. Met name de Britten kunnen er wat van. Die zijn backstage soms niet weg te slaan. Maar als organisatie laten we onszelf ook niet onbetuigd. We hebben de afspraak dat we pas een biertje pakken als de laatste bezoekers weg zijn. Dan zijn wij aan de beurt… D’r is geen Ribs & Blues geweest waarbij ik in het donker thuis kwam. En dan staat de hond meestal al klaar om uitgelaten te worden, dat is dan wel weer wat minder, haha! En om tien, elf uur fiets je vervolgens weer naar de Domineeskamp. Het zijn slopende dagen!”
Meer informatie op staging2.ribsenblues.nl