Wat een band. Vijftig jaar onderweg en dan met zo veel vuur, zoveel passie, zoveel professionaliteit iedere keer het podium weer op. Iedere keer weer Shifting gear and speeding into a new sunrise.
Allemaal toppers. Barry Hay als het mannetje, het mannetje dat voor de troepen staat. Contrast Rinus Gerritsen, de schuchtere bassist die zo ver in de hoek van het podium kroop dat de camera hem ook tijdens zijn solo’s bijna niet op de grote schermen kon vangen, George Kooymans die het als oprichter van the Earring(s) bij voorbaat al vergeven is dat hij niet meer bij de hoge zangnoten kan, en Cesar Zuiderwijk op drums. Is er al ooit een beste drummer van de wereld benoemd? Nou, gisteren hebben we hem gezien.
De veertigers en vijftigers waren extra verguld met een medeoptreden van Bertus Borgers. Er waren wat sax-partijtjes voor hem weggelegd, waardoor Sweet d’Buster en the Wild Romans ineens ook een beetje aanwezig waren.
De naam van de toetsenist zijn we even vergeten. Onze verslaggever was niet met pen en papier naar de Pinksterparty gegaan. Maar onder de lezers is er vast wel een die het weet, zet het er even als reactie onder.
De Golden Earring weet waarvoor het publiek komt: voor de grote hits van de Hagenezen. Het optreden begon zaterdagavond met twee onbekende nummers. Lekker weggespeeld, maar geen herkenning. Barry Hay liet het publiek er niet mee zitten: “Ja sorry, dat zijn twee nummers van onze nieuwe cd die hopelijk ooit nog eens uit gaat komen. Maar vanaf nu krijg je alleen maar bekend werk te houden.”
En hij maakte de belofte waar. Uit volle borst werd het hele repertoire meegezongen tot de climax Radar Love aan toe. Daar bleken er heel veel lines in the sky te zijn die het publiek het gevoel gaven rechtstreeks verbonden te zijn met het podium.
Meer foto's
