Op een feessie zei een kennis teeng mie det e wel twee advocoaten had. Woarop een goeje moat mie in de oaren flusteren det hij d’r ok iene had, mar det e doar liever niet met te koop leup. Ie mag roane woar ik op det feessie een stoel kreege: juust, noast ien van die advocoaten.
Ik kwame d’r goaw achter wat zien beroep was. Want mien konte had de koaligheid van de stoel nog niet verwerkt of hij had ’t al ezeg. “Ik ben advocoat. En ie?”Mar det leste was beleefdheid. Hij was hillemoal niet geïnteresseard in mie. Hij wachen het antwoard niet iens of. “Ik heb een tactiek”, vertellen e mie “die zo doeltreffend is, det het meestentieds hillemoal niet töt een rechtzaak kump. Ik make de teengpartieje van te vöaren zo bange, det ze alles eigenlijk al toegeeft nog vöardet wie bie de rechter stoat. Ik bloaze ze compleet vot met een hoop bluf. Mar goed ok, want vake haal ik zaken vöar mien cliënt uut het vuur die wie bie de rechter dikke verlöaren zollen hemm. En doarbie, met mien uurtarief kan ik better ok mar zörgen det een opdracht wat kort duurt, anders ben ik niet te betalen vöar de gewone man.”
Lekker mannegie. Ik weet niet of ule Asterix en Obelix en de intrigant kent, mar zo’n klein onderkroepseltie was het. Zo’n gna gna-mannegie det oaveral woar e kump ruzie veroarzaakt en doar zien leamsvreugde uut haalt. Noast zo völle negatieve energie wol ik niet zitten, dus toen d’r eans aans in de kamer een stoel vrie kwaamp ben ik snel veranderd van plekke en van gespreksonderwerp.
Vier kear mos ik die oamd nog langs het advocoatie schoem, ömdet hij tussen mie en de dranktoafel zat. Twee kear höaren ik ‘m in het verbie goan zeng “ik bloaze ze compleet van toafel”. En drie kear kreeg ik zien buurman met mie mee noar de dranktoafel. “Pfff, blie det ik eam van die gekke advocoat of binne”, flusteren ze dan bie het inschenken van een lekkere jus d’orange met heel völle jenever.”
Het leek mie een eenzaam man, die advocoat. Ik dache an zien uurtarief. Zol e det geld ollemoal allenig op mun maken? Vake was de stoel noast de advocoat löag. Meansen zaten d’r niet graag noast op ’t feessie. Mien moat zeg: “ik denke det ze ollemoal weg ebloazen hef.”
Denne van Knöldert