Bij sport denk je aan winnen en verliezen. Dat is natuurlijk een open deur intrappen. Je wilt verder springen, harder lopen, meer scoren, meer ballen tegenhouden, harder zwemmen of gewoon langer volhouden. Een beetje ambitie mag er wel zijn.
Ik denk dat elke sporter wel wil winnen. En bij winnaars heb je ook verliezers. Sporters kunnen ook keihard verliezen, zelfs als ze winnaar zijn. Dat besef je pas als je kunt sporten dankzij veel mensen die zich steeds weer beschikbaar stellen om jou te kùnnen laten sporten. Daar staan we met z’n allen gewoon niet meer bij stil. En als we daar dan wèl bij stil staan, is het vaak te laat.
De afgelopen tijd zijn veel sporters geconfronteerd met klappen, keiharde klappen. Bertus van der Vegt is er niet meer. ROHDA-man in hart en nieren en dus belangrijk voor alle voetballers. Want ROHDA kan niet zonder tegenstanders, de tegenstanders niet zonder ROHDA. De wijze waarop Bertus wegviel was keihard: onverwachts en zonder afscheid.
Bij het bericht was plotseling voetbal niet meer belangrijk, de mens Bertus en zijn familie stonden centraal en plots beseften honderden mensen wat hij voor de club betekende. Vele lovende woorden, zelfs van die mensen die wel eens moeite met hem hadden. Wat Bertus voor ROHDA deed was onbetaalbaar.
Er zijn heel veel Bertussen bij ROHDA en bij al die andere clubs. Dan deze week Tonny Krosman: zomaar ineens weg. Niet zo plotseling als Bertus, wel zo onverwachts. De ziekte sloeg keihard toe en binnen enkele weken was Tonny er niet meer. Tonny was onlosmakelijk verbonden met SDOL. Tonny wàs misschien wel SDOL. Ze is er niet meer en weer die velende lovende woorden voor weer zo’n onbetaalbare kracht.
Onbetaalbare, waardevolle krachten worden vrijwilligers genoemd. Het woord “vrijwilliger” is bij het verliezen van Bertus en Tonny veel te vrijblijvend, bijna denigrerend. Bij het verlies van mensen als Bertus en Tonny zijn er plots geen winnaars meer, alles in de sport wordt betrekkelijk.
Een wielrenner die verongelukt: dramatische, bijna sensationele beelden. Schokkend! Er wordt schande gesproken over de veiligheid van de sport. En twee dagen later fietst iedereen weer zijn rondje.
“The games must go on!” U kent wellicht deze woorden nog wel na het drama bij de Olympische Spelen in München. Ik heb dat altijd vertaald als “Business must go on!”
Onder het motto “de overledene zou gewild hebben dat we doorgingen” wordt er doorgegaan. Misschien zouden Bertus en Tonny ook zo gedacht hebben. Het ging niet om hen, het ging om de sport. Dat zij veel plezier beleefden aan hun werk bij de start, staat als een paal boven water. En het gaat bij Bertus en Tonny niet om geld: want ze zijn onbetaalbaar, ze zijn vrijwilligers. Ze zijn er niet meer!
Bertus en Tonny (en die vele andere vrijwilligers die er niet meer zijn): BEDANKT! Ik hoop dat elke sporter van vandaag beseft dat mensen als Bertus en Tonny er voor zorgen dat hij of zij kan sporten: van voorzitter tot lijnentrekker, van scheidsrechter tot schoonmaker. Ik wil deze mensen bedanken voor het te laat is. En als jij straks stopt met sporten, vraag je dan eens af wat jij als dank kunt doen om anderen te kunnen laten sporten. Maak je onbetaalbaar! Wordt Bertus of wordt Tonny!
Ik ben ook vrijwilliger. Maar ja, wie ben ìk?
HAEN