“De vereniging lag niet op zijn gat, maar het was wel steeds problematischer om mensen te vinden die vrijwilligerswerk wilden doen. We wisten al lang dat er vacatures binnen de club aan zaten te komen, maar we hadden geen idee hoe we die in moesten vullen,” vertelt Marian Swartjes namens het bestuur van de club.
In januari 2010 belegde de vereniging een brainstormavond, nota bene in de showroom van de hoofdsponsor van de club. Alle seniorleden van de club werden uitgenodigd, waarvan ruim de helft mee kwam denken. “Uit junioren haal je geen vrijwilligers, maar dat is de helft van ons aantal leden,” vertelt Swartjes. “We kwamen thuis met een hele waslijst aan ideeën: leden werven, senioren aantrekken, meer bekendheid creeëren, vaker de publiciteit zoeken, taken verdelen onder mensen die geen bestuurswerk wilden doen en gericht zoeken naar bestuursleden.”
Het resultaat van alle ideeën was niet slecht, maar een nieuw bestuur had de badmintonclub nog niet.
Tijdens de Pompdagen in augustus van het vorige jaar hield de badmintonclub een ledenwerfactie. Die leverde de vereniging veel nieuwe leden op, waaronder veel senioren. Dat bood mogelijkheden. “We benaderden alle seniorleden persoonlijk om een bestuursfunctie te gaan vervullen, maar ook dat leverde geen nieuwe vrijwilligers op. Toen hebben we onze leden duidelijk gemaakt dat de nood echt aan de man was. Waarschijnlijk hadden mensen geen idee wat het gevolg zou zijn, als er geen bestuur meer zou zijn. Wat dat voor een sportclub betekent. We moesten dat duidelijk maken.”
Het bestuur deed een noodgreep. “Alle leden kregen een formulier persoonlijk thuisbezorgd. Daar konden ze op kiezen. Of samengaan met een andere club, extern onze deskundigheid inkopen wat gevolgen zou hebben voor de contributie, samengaan met andere verenigingen in de sporthal of voldoende vrijwilligers om zelfstandig te blijven.”
De leden en ouders van de jeugdleden konden aangeven wat ze gingen doen. Bijvoorbeeld een bestuursfunctie, helpen bij de jeugd, administratie en overige werkzaamheden. “Wat wel belangrijk is: De formulieren werden allemaal persoonlijk bezorgd en wat niet ingeleverd werd, haalden we persoonlijk weer op. We hadden zeker 95% respons,” vertelt Swartjes. “Het stond als een paal boven water dat wij badminton in Heino wilden behouden.”
“Mensen meldden zich al ook aan voor de toekomst. We hebben nu een poule voor de toekomst. Mensen die nu nog actief zijn in andere club bijvoorbeeld, die hebben zich al voor over een jaar of twee drie aangemeld.”
Zelfs een oud-jeugdlid, Laurens Koenjer, meldde zich spontaan aan. “Ik zag de noodkreet bij mijn moeder op tafel liggen. Ik studeer bestuurskunde, ik vind alles dat daar mee te maken heeft interessant. Ik heb nu even geen bijbaan, maar ik wil wel wat doen. In feite draag ik nu bij aan de samenleving van Heino.”
“De vereniging heeft nu geen twee bestuursleden meer, maar vijf en daarnaast nog iemand die op de achtergrond belangstelling toont, maar eerst eens mee wil kijken,” vertelt Koenjer. “En het aantal mensen dat los wel eens taken wil vervullen, is gigantisch. Ongeveer twintig en dan tellen we de aanmeldingen voor in de toekomst nog niet eens mee. Ik denk dat iedereen het wel gevoeld heeft door die brief.”
“Dan kun je toch zien dat het een hele betrokken vereniging is. Er ontstaan nu initiatieven die niet eens door die noodkreet zijn geboren. Er is nu bijvoorbeeld een kleine groep senioren bezig om te zorgen voor 55-plus-badminton. Er zijn zelfs gesprekken gaande met andere verenigingen om dat op poten zetten,” vertelt Marian Swartjes.
Daarnaast heeft de vereniging een grote hoeveelheid aanmeldingen gekregen van vrijwilligers die de jeugd op zich willen nemen, toernooien willen organiseren, dePR gaan doen, de website gaan onderhouden, de verantwoordelijkheid voor de ledenadministratie gaat dragen en de financiën gaan verzorgen. “Ik ben gewoon giga-trots op de betrokkenheid van de club. Zo’n kleine vereniging en toch zo groots.”