“Ik kan oe slecht verstoane”.
“Wat zeg ie?”
“Ik kan oe niet verstoane!”
“Ja, ik ben nie doof höar!”
Het is een grappie woar ie zo mar in trapt. Vöar ie het weet heb ie herhaald det ie iemand slecht kunt verstoane. Met det ie antwoardt, weet ie det ze oe d’r bie lapt. Het vuult as een definitief verlöaren situatie. Ik ben dan van het slag det op onderzuuk giet noar hoe ie as winnaar uut zo’n spellegie kunt komm. Want weas earlijk: as iemand een spellegie met oe spölt, giet het öm verliezen en winnen. Ok vöar de tegenstander is het niet leuk as de opponent zich gewoon gewunnen geeft.
Het schient det half Nederland zich al stiekem een bittie an het vöarbereiden is op een eventuele confrontatie met Rutger van Pownews. Want ja, vöar ie het weet hef hij bepaald oe kante op te komm vöar een paar platte vroang die eigenlijk gin antwoard behoeft ömdet het feitelijk gin vroang bent mar opmerkingen die an het eind van de zinne iniens op een vroage goat lieken. Soms ömdet de intonatie van Rutger ömhoge giet. Soms, ömdet ie iniens de microfoon onder de neuze edrukt kriegt.
Hoe antwoard ie noe het meest tactisch?
“Ik kan oe slecht verstoane”.
“Wat zeg ie?”
“Ik kan oe niet verstoane!”
“Ja, ik ben nie doof höar!”
“Sorry höar, ik verstoa d’r niks van…” probearen ik lest. Net doene of ie de grap niet in de gaten hebt. Gewoon döargoan. En het werken. Iniens wus de grappenmaker niet mear wat e mos.
Bie een collega van Rutger geböaren det ok een kear. Die vreug an de directeur van Vitesse wat e de hele dag zoal deut, noe een Georgische geldschieter de baas was e wönn. De geslepen interviewer zag het as opmerking, mar stellen het as vroage. Bie gin antwoard zol e zeng: “Ja, noe weet ie het niet mear hè?“ Mar hij kreeg wél antwoard: “Och, een bittie koffie drinken. Af en toe de tillefoon oppakken. Een paar vroang van journalisten beantwoarden. Det is het wel zo’n bittie. Verder eigenlijk niks.” “Ie nemt mie toch nie in de maling?” was het antwoard van de Hilversumse verliezer. “Ik kom hier hillemoal noar Arnhem vöar een interview en dan nem ie mie niet serieus?”
“Ik bén heel serieus”, zei de geïnterviewde. Hij heuld zich knap van de domme. Det werkt altied.
Denne van Knöldert