“Nee, nie kieken”, zei ik d’r nog bie op, toen ik op het terras Dieuwertje Blok zagge zitten. “Pssst, Dieuwertje Blok zit doar, nee, nie kieken”. Mar mien va kon zich niet bedwingen. Hij is zien hele leam al grote fan van höar. Zo groot, det e ok afgelopen joar op zien 90ste wear alle Sinterkloasuutzendingen ekeken hef.
Het bent lastige situaties. Zie ie iets wat ie met wult delen an een aander, mar weet ie ok det het niet verstandig det die aander zich doar ok uutgebreid in verdiept. Ie wult dus iets delen, zo graag det ie het niet vöar oe kunt hoalen, mar halverwege hölt het delen op. Drie stappen: ie ziet iets, ie zegt det teeng een aander; die aander zut het ok. As die logica stopt bie stap 2 is het probleem eigenlijk allenig mar groter. Want bie stap 2 zie ie nog steeds iets, weet oe moat det ok, mar heb ie het nog niet edeeld.
Verstandigste oplossing: Niet zeng as ie wat ziet.
Mar in de praktijk werkt det niet. As ie doar oog vöar hebt, zie ie heel vake meansen an mekare meedelen det ze iets ziet. En net as de boodschapper niet vöar zich kan hoalen dét e wat zut, kan de ontvanger zich niet bedwingen en giet aandersömme in de stoel uutgebreid zitten kieken.
“Verrek ja, Dieuwertje Blok. Zol e niet hoem te werken?”
Ik wasse vöar mien werk bie Studio Sport. “Mart Smeets”, zei de man, toen e zich vöarstellen. Ik leup met de gedachte te antwoarden: “Denne van Knöldert, mar det wus ie zeker wel?” Ik heb det niet e doane. Want Mart Smeets mag det soart dinge zeng. Hij is Mart Smeets en dan mag ie det soart dinge zengen. Ikke niet.
In de trein goa ik altied noast mien reisgenoot zitten. Det is makkelijker as ik iets wat ik zie, wulle delen. Iets met de elleboog beweang vöar de andacht. Dan zachies zeng “zie ie die mooie meid doar?” woarnoa oe moat rustig want onopvallend de coupé kan ofzuken.
Mooie van de trein in disse donkere dagen is det de ramen net spiegels bent. Zonder iene an te kieken kun ie via die roete een aander stiekem begluren.
Mien moat zeg: “Lik Dieuwetje Blok wel.”
Twee banken verder höar ik: “ Ja, det zeg d’r wel mear!”
Denne van Knöldert.