Vanaf jonge leeftijd ervaar ik op momenten in de natuur, op mijn kamertje, thuis of op andere plekken een zeer gelukkig gevoel. Alles is perfect en voelt perfect op die momenten. Ik ben dan verbonden met Alles en in eenheid met mijzelf.
Als mens in de maatschappij zijn er dingen die op een moment beter kunnen. Je schoolresultaten, je omgang met anderen, de omgang met dingen. Ik vond het altijd moeilijk als mensen daarop kritiek hadden. Vooral als de kritiek heel direct was of als mensen mij er niet rechtstreeks op aanspraken (roddelen) werd ik van binnen erg onrustig. Innerlijk kwamen er gedachten in mijn hoofd die mij dan nog meer afkraakten, waardoor er een naar onzeker gevoel in mij kwam. Relativeren is dan moeilijk. Voor mij waren die momenten verre van perfect, ik was dan verre van perfect. Dat is voor mij en vele andere mensen moeilijk om te accepteren!
Ik besef steeds meer dat wat ‘ik’ als perfect zie, gebaseerd is op een verwachting/ beeld of regel opgelegd door mijzelf of anderen/autoriteiten. Ik vond vroeger dat ik minimaal een 8 moest halen voor toetsen en de beste in de klas moest zijn op allerlei vlakken. Dan kreeg ik waardering en positieve aandacht. Steeds meer herken ik die momenten en kan ik een nieuwe bewustere keuze maken. Hoe wil ik zijn, wat wil ik doen, hoe wil ik doen/zijn. Als mensen mij op een rustige manier aanspreken, kan ik daarvan leren. Ik mag leren! Ah, wat een rust. Zo leer ik steeds nieuwe vaardigheden aan.
Hoe is dat voor jou? Waar heb jij weerstand tegen? Wat is perfect voor jou? Schrijf gerust je reactie op via info@carolienjonkman.nl of via de site.