Uiteraard zijn de verhalen weer geschreven in de voor Hannink zo kenmerkende stijl. Deftig, maar toch laagdrempelig proza met te allen tijde ruimte voor een relativerende knipoog. Het boek bevat circa zestig verhalen. Zo is er onder andere aandacht voor de Palthetoren, beurtschipper Jansen de Bonke, oud-burgemeester Wim Zuidwijk’, Joop de Tippelaar, de teloorgang van de streektaal en het Twieg.
‘Verhalen van Raalte’ is een bundel van losse verhalen. “Er is geen insteek”, stelt Hannink. Maar als het boek dan toch een hart heeft, bestaat dat wellicht uit de verhalen ‘Op zoek naar de verloren tijd’ en ‘Mariens en Arminius’. Het eerste verhaal is een terugblik op Hanninks jeugd in de Grotestraat, het tweede een herinnering aan Mariens van de Beumer, een ouderwets dorpsfiguur die tot diep in de jaren zestig van de vorige eeuw een boerderij had in het centrum van Raalte. Het blijken beide getuigenissen te zijn van de zaken die zijn interesse in Raalte hebben gevormd. Het eerste verhaal is voorzien van een grote historische luchtfoto, waarop zijn geboortehuis nog te zien is. Hannink denkt met weemoed terug aan die tijd in de Grotestraat en haar beeldbepalende bewoners. “Ik heb geluk gehad dat ik daar ben opgegroeid. Het was een romantische buurt met veel sociaal contact, in niets te vergelijken met de saaie nieuwbouwwijken van nu. Raalte was vroeger inderdaad een verhaal apart. Dat kwam mede door de dorpsfiguren. Die gaven kleur aan de plaats, een stukje plezier aan het leven. Het grootste deel van de mensen leefde onopvallend, de dorpsfiguren weken af van de massa. Kunstenaar Teun de Haan, Jan Borgman, Kaltie, Willem Albers, pastoor Thielen, Bernard Aa, Mariens van de Beumer. Dat soort mensen zie je niet meer. Datzelfde geldt eigenlijk ook voor de karakteristieke panden van vroeger. Die verfraaiden het straatbeeld. Ik vind het ontzettend jammer dat er niet veel meer van te zien zijn in Raalte. Daarmee heeft de gemeente absoluut steken laten vallen. ”
Een groot deel van de hoofdstukken in ‘Verhalen van Raalte’ is eerder verschenen in de Raalter Koerier. Maar inmiddels is Hannink gestopt met zijn bijdragen aan dat blad. “Ik heb nu de tijd om zaken uit te zoeken die wat meer tijd nodig hebben. Maar of het ook echt mijn laatste boek is, dat kun je natuurlijk nooit met zekerheid zeggen. Zeg nooit nooit!”
‘Verhalen van Raalte’ ligt vanaf woensdag in bij de Bruna in Raalte en de boekwinkels in de omliggende plaatsen.
Schrijvers zijn vaak eenlingen. Voor Hannink is dat niet anders. “Maar dat is niet bewust hoor. Ik heb altijd de mensen opgezocht, natuurlijk ook in mijn werk als makelaar. Ik heb twaalf jaar in de gemeenteraad van Raalte gezeten, maar achteraf zie ik dat als een betreurenswaardige periode. De politiek, dat was niks voor mij. Als ik thuis kwam van het werk zag ik er tegen op om weer te gaan vergaderen. Maar met mijn achtergrond als makelaar kon ik wel een bijdrage leveren aan de ruimtelijke ordening. Daarom heb ik het ook gedaan. Ik ben zelfs nog lijsttrekker geweest, maar dat had ik nooit moeten doen. Het was een mooi avontuur hoor, begrijp me niet verkeerd, ik heb veel geleerd, maar ik was er niet op mijn plek.”
Het gesprek met Hannink vindt plaats in zijn imposante werkkamer in het historische pand ‘Het behouden huys’ aan de Kerkstraat in Raalte. In het midden staat een bureau met daarop een computerscherm en een toetsenbord, maar het meest in het oog springend is zijn enorme boekenverzameling. Overal staan boekenkasten met literatuur en historische verhandelingen. Een kast staat vol met boeken die betrekking hebben op (de geschiedenis van) Salland en de streektaal. Als hem gevraagd wordt of hij ook altijd in die kamer schrijft, kijkt hij alsof hij het in Keulen hoort donderen. “Natuurlijk! Waar anders? Hier ben ik op mijn plaats, hier voel ik me thuis. Hier kom ik tot rust.”