De vakantie zit d’r wear op. Ik ben wear an het werk. Aander werk. Det had ik niet slim an epakt. De schoele woar ik weg ging had late vakantie. De schoele woar ik noar toe goa hef een vrogge start. Nog een geluk det ik in het onderwies zitte, want dan blieft d’r nog steeds wel zes wekken oaver.
Zes wekken vakantie, det is op zich al spanning. Twee kear oe huus schilderen is ok wat oaverdreem. Mar as d’r ok nergens mear grös tussen de stoeptegels zit, wat heb ie dan nog te doene? Kom doar mar ‘ns stressvrie uut. Gezond is het in elk geval niet as ie thuus rondloopt met ‘ik wol det ik wear moche werken’ in de gedachte.
A’j een lange vakantie hebt, stiet de tente ok lange op dezelfde plekke. De kans is dan groot det een molle an de gang ewest is, een moes zien nöst d’r hef inericht. Met zekerheid tref ie een leger pieren an woar ie het kanaal mee löag kunt vissen, net as det d’r altied wel wat naaktslakken verstöppegie spölt. Det doet die beesten trouwens knap. Ie zuukt op de grond noar de schade. Mar die naaktslakken zit ondersteboam an het tentzeil vaste. As een vluchteling in het landingsgestel loat ze zich in inpakken, in de anhanger met vervoeren noar Salland en nemt de biene as ie thuus de tente wear opzet vöar het schone maken.
De mollen geeft mie altijd de meeste spanning. As ie de tente ofbrekt kun ie de spoaren ziene die ze onder de tente trökken. Het tentzeil is dan de boamkaante van het höllegie. Zonder tente blif d’r een half open tunnelbak oaver, zoas de N48 d’r bie Roalte uut kump te ziene. Toen ik zo’n mollengang volgen begreep ik iniens wrum het ’s nachts onder mien kussen zo onrustig anvulen. “Te volle drunken”, zei de vrouw, mar het waren de mollen.
Van zo’n molle zie ie allenig de gangegies. Moezen bent nie zo slim. Toen ik de tente ofbrök , knipperen een heel nest met jonge moezen schoapachtig noar het plotseling felle licht. Vader moes – de ratte – was natuurlijk al lange noar een ander vrouwtie, moeder moes probearen haar kroost nog bie mekare te redderen. Mar het jongvee knipperen allenig mar met de oong. Vermoedelijk ok ömdat ik as an de grond genageld stund van de schrik. “Zo’n reus bange vöar oons?” mut ze dacht hemm.
Mar goed, de tente lig op zolder, an het werk wear.
Denne van Knöldert