Er nemen zo’n tweehonderd teams deel aan de Carbage Run. Een auto mag niet meer dan 500 euro hebben gekost. Maandag is de tocht van start gegaan en vrijdag zullen ze finishen bij het Gardameer in Italië. Zondag hopen de vijf hun tocht af te sluiten bij het Broeklanderfeest. De Carbage Run is een initiatief van enkele Twentse autofanaten die de tocht vorig jaar voor het eerst organiseerden. Sjaak en Peter deden de eerste keer ook mee. “Ik zag toen op internet een oproep om mee te doen”, vertelt Sjaak. “Het leek me meteen helemaal geweldig. En Peter, mijn neef, wilde wel mee. We hebben een oude golf gekocht, die oranje gespoten en er een grote Nederlandse vlag en een smiley met een peuk op geschilderd. En vervolgens maar rijden. Er deden 64 teams mee, veel meer dan de organisatie had durven hopen. We hebben ontzettend gelachen. Het gaat er om dat je de etappes haalt. Je kunt punten halen voor de tijd, met het volbrengen van diverse opdrachten, maar ook door andere deelnemers te helpen. Als je een deelnemer langs de weg ziet staan, ben je eigenlijk verplicht om te stoppen.” Peter: “Als je panne hebt, kun je het beste maar gewoon gaan slapen. Tegen die tijd dat je wakker bent, liggen er al andere teams onder je auto te sleutelen, ha ha!” Sjaak: “Onderweg houd je contact met de andere deelnemers. Je rijdt vaak samen op. Vorig jaar hebben wij een flink deel voorop gereden. Het bleek dat wij de enige waren met een Tomtom waarin ook Oost Europa was ingevoerd. En aangezien wij een barbecue en een bartafel bij ons hadden fungeerde onze auto als ontmoetingspunt op de campings waar we sliepen.”
Het moge duidelijk zijn, de Carbage Run is een waar rariteitenkabinet. Vandaar ook dat de deelnemers soms door de autoriteiten met enig wantrouwen bekeken werden. “We kwamen bij de grensovergang naar Kroatië. Maar we hadden geen paspoort bij ons, omdat ons was verteld dat we binnen de EU zouden blijven. Werden we opgewacht door twee van die KGB-kleerkasten met grote geweren. Of we alcohol bij ons hadden of tobacco en toen keken ze even naar de auto. ‘En marihuana’. Ze wilden onze bagage zien. En wij hadden zoiets van ‘doe maar, meteen een mooie gelegenheid om die zooi achterin eens op te ruimen’. Ze trokken de achterklep open, keken even naar onze rommel en drukten hem zo weer dicht. We mochten het land niet in, maar wel weg. Er was ook een vrouwelijke beambte bij. Zij kon er wel om lachen. Ze heeft zelfs nog haar handtekening gezet op de auto.”
Na alle verhalen over de eerste keer gehoord te hebben, wilden Leroy, Wilmer, Tom en Patrick maar wat graag mee. Via via konden ze de Mercedes 407 kopen, maar die moest eerst wel flink worden opgeknapt. Ze schatten dat ze al met al zo’n tweehonderd manuren in de Mercedes hebben gestoken. Maar met alle uren ouwehoeren en biertjes drinken meegerekend, komen ze waarschijnlijk wel op duizend uur. “Het moeilijkste was om de auto door de APK te krijgen. Daar heeft al met al wel zo’n anderhalf tot twee maand geduurd.”
De doelstelling is om zoveel mogelijk plezier te hebben. Hartstikke leuk al die opdrachten onderweg, maar als ze er geen zin in hebben: gewoon gasgeven. “We gaan met onze camper wel voor de originaliteitprijs. En natuurlijk veel feesten. Leroy is ook DJ en neemt zelfs wat laserapparatuur mee. Kan onze camper mooi weer het middelpunt zijn op de camping. Biertje erbij. Gaat helemaal goed komen!”
Sjaak: “Vorig jaar was één van de opdrachten onderweg om een fontein onder het schuim te zetten. Hebben wij niet gedaan. Maar een ander team wel. Die gooiden een fles shampoo in een fonteintje middenin een klein dorp. Er gebeurde niks. Vervolgens nog maar eentje dan. En nog eentje. En nog eentje. En toen ging het ineens heel snel… De hele fontein onder het schuim. Een gedonder! Ze zijn door de politie opgepakt, die konden er geloof ik nog wel om lachen, want ze zijn er met een boete van 50 euro vanaf gekomen. Een andere opdracht was om zoveel mogelijk Ferrari’s op de foto te zetten. We waren toch in Italië en zijn bij de Ferrari-fabriek gestopt. Dat was dus kat in ’t bakkie. We hebben onze auto nog even snel tussen een paar Ferrari’s geparkeerd. En foto’s schieten!”
Nog even de hamvraag. Zijn het zulke autotechneuten dat ze zich onderweg in het geval van panne kunnen redden? Het blijft even stil. “…Neuh…’, lacht Sjaak. “Dus…” Maar dan herstelt ie zich. “Daar maken we ons geen zorgen over, we redden ons wel. We zijn niet van die types die probleemloos een volledig motorblok uit elkaar halen, maar als het moet, redden we ons er wel mee! We hopen alleen wel dat we met ons bakbeest ook alle bochten kunnen halen als we weer door allerlei bergweggetjes worden gestuurd. En anders moeten we maar drukken!”