Vöar het earst met het vliegtuug op vakantie, det was ok spannend. Gelukkig is det al wear lange elene – van de tied det een vliegtuug nog vliegmachine heetten – dus heb ik d’r allenig nog mar wat lacherige herinneringen an, mar toen… wat ben ik bange ewest.
Ik heb hoogtevrees. Met de joaren is det wel wat better ewönn. Mar toen ik vöar het earst ging vlieng dörm ik hoast nog niet het stukkie döar de slurf noar het vliegtuug te lopen, doar woar ie eam gin vaste grond onder de voeten hebt. Dus kort vöardet ik het vliegtuug instappen, had ik mien earste hartverzakking al te pakken.
Öm noe te zeng det mien earste vlucht een geweldige ervaring was en det ik vöargoed van de vliegangst of wasse… nee niet echt. Het leup wat aans. Wie waan volgens mie bie België de grens nog niet oaver evlöang of de earste luchtzak diende zich al an. Töt dan toe had ik nog nooit van zo’n zak ehöard, mar noast mie zat een mevrouw die het precies uutleng. Bie de earste luchtzak deed ze det nog met een glimlach. Toen d’r wat koffie oaver de rand van haar köppie op het töafeltie vöar haar gulpen, begun ze al wat ongemakkelijk te schoem in de vliegtuugstoel. Met det wie het advies kreeng de gordel wear ömme te doene was ze niet mear zo van het uutleng. En toen ok de stewardessen terugge in de seatbells gingen, keek ze allenig nog mar strak vöar zich uut.
“Wie goat een iets hogere luchtloage zuken” zei de piloot, “want hier hebbe wie iets te volle turbulentie…”
Op Kreta heb ik mie de earste zeum dage prima vermaakt. Mar de twidde zeum dage heb ik vöaral bange an de terugreis edacht. Op Heraklion bleek oonze terugvlucht twee uur vertraging te hemm. Dus zat ik doar op het dorre grös van de vlieghaven noar al die stijgende en dalende monsters te kieken. Het ging ollemoal gied. Vöar mie het teken det de kear det het mis zol goane steeds dichter bie kwaamp.
In de vertraging heb ik – öm de zenuwen in bedwang te hoalen – de flesse Oezo die as souvenir vöar thuus bedoeld was, mar vaste an ebrökken. Allenig wönn twee uur vertraging vier uur vertraging en zo stappen ik broodnuchter het vliegtuug in.
Onderweg kwam de piloot eam noast mien buurvrouw zitten. Het waren kennissen. “Och wie vliegt op de automaat”, stellen e mie gerust. Ik heb toen die Oezoflesse d’r mar wear bie ehaald.
Denne van Knöldert