In het onderwies haa’n ze mie ezegd det een ‘dress-code’, kledingvöasrschriften, niet an de orde was. “Bie mooi wear heb ie toch vakantie”. Verder deden ze d’r gin uutspraken oaver. Lastig, want noe was het mien eigen verantwoardelijkheid. Ik gokken an het pak van de baas (drie halen, twee betalen bie de Makro) ) det hij vöar lange broeken was. Mar ik had vöarige wekke wel een probleem. Het was mooi wear en ik hadde ging vakantie.
Det leste is wel opvallend, want in het onderwies begint de zommervakantie al bienoa met kerstmis. Doarnoa krieg ie d’r gin regelmoat mear in wegens vöarjoars- en krokusvakantie, carnavel, poasen, pinksteren, hemelvoart, Koninginnedag, 1, 4 en 5 mei, examens, proefwerkwekke en -vergaderingen, schoolkamp, al vaste een dag uutprobearen in de groep van volgend joar en eindejoarsuutvoeringen.
Ik hebbe vöarige wekke de lange broek an ehoalen, behalve die iene kear det ik een gesprek hadde ‘op lokatie’ met een man van statuur. Het was vriedagmiddag en ‘de lokatie’ was het terras. Een driekwartsbroek mos wat mie betreft kunn, een keurige van de ANWB gehaalde Human Nature. Teengoaver zat een man in pak. Toen e mie zag zeg e “ja, ik ben ok mar eam bie huus langs e west vöar vriejetiedskleding”. Hij bleek de stropdasse of edoane te hemm.
Mannen en luchtige kleding. Terwijl vrouwen manks een decolleté hebt, det ie tussen de borsten döar kunt ziene of ze een böllegie stof in de navel hebt zitten, schient een man in het openbaar nog gin hemd an te meung hemm. Ik sprakke lest iene die vund det ie niet noar de winkel kunt as ie niet netties iets met ten minste korte mouwen an hebt. Hij gaf zien argument kracht met: “heb ie oe oksels dan e schöaren?” Met een korte broek het centrum van dorp of stad in, was uut den boze.
Nog löss van die korte mouwen en korte broek, veul ik van mien stoel toen ik höaren det menear teengoaver mie de oksels schöar. “Ja höar”, zei nummer drie van de proattoafel, det doe ik ok. Vol verbazing heb ik wieders het zwijgen d’r mar toe edoane. In die standpunten leek mie gin verandering te krieng. Mar in die van mie ok niet: met mooi wear heb ik zo weinig mogelijk kleare an mien lief.
De oksels schearen. Toen die opmerking emaakt werd, vroeg een ander in het gezelschap: “Schear oe dan ok öm oe piemeltie hen?” D’r veul een langdurige stilte.