Twee auto’s, ruim 7000 kilometer, een bult lef en een nobel doel. Dat zijn de ingrediënten voor de Antwerpen– Banjul Challenge waaraan een zestal studenten van de CAH te Dronten meedoet. Onder hen zijn Bas Booijink en Rick Dijsselhof uit Broekland.
De heren zijn inmiddels vertrokken en leveren (zodra ze internet op hun reis tegenkomen) een reisverslag aan. De vierde dag is inmiddels aangebroken. Afrika komt steeds dichter bij…
Dinsdag 2 maart
Vanmorgen om half acht in konvooi vertrokken naar de ferry. Deze ferry moet ons via het water over brengen naar Afrika. De ferry duurde 3 kwartier ongeveer en toen waren we in een voor ons nieuw werelddeel. Het eerste stukje hoorde nog bij Spanje iets later zouden we de grens over gaan. Bij grens duurde het allemaal wel heel lang. Dit kwam omdat de schoolbus die met ons meegaat een pakbon moest hebben van de spullen die er allemaal in de bus aanwezig waren. We waren hier om ongeveer tien uur ’s morgens en konden pas rond 3 uur weer op weg. Over het algemeen vrij strenge controles maar we hoefden gelukkig niet al onze spullen uit te laden om te laten zien wat je heb.
De politie staat in Marokko werkelijk overal, bij iedere rotonde 2 agenten en vaak op de weg zelf ook nog een boel politie te vinden. Het was na de douane de bedoeling om te verzamelen in de buurt van een grote supermarkt 40 km bij de grens vandaan. Hier kon ook het geld gewisseld worden en een beetje proviand ingeslagen worden. Na dit alles gedaan te hebben was er de mogelijkheid om verschillende routes te gaan rijden. De Pajero, met als dappere berijders Coby en George, en de overige 4×4 besloten om de extreme challenge te gaan doen. Hun gingen op pad waarna de overige auto’s waaronder de Mercedes een makkelijkere route zouden gaan doen, althans dat dachten we. Doordat de 4×4’s een fout hadden gemaakt met de navigatie kwamen de normale auto’s weer voorop onder leiding van de ambulanceauto die flink het gas erop had. Nu is dat niet perse heel erg, maar de snelweg in Marokko is wat je in Nederland een gewone weg zou kunnen noemen met daarbij nog eens hele groten bulten op en af. En met als bestuurder Gerrie die natuurlijk een ervaren trucker is kwam het ook helemaal goed en konden we het bijhouden.
Op de parkeerplaats bij de supermarkt hadden we de meeste zware spullen overgeladen naar de Benz omdat de Pajero de extreme ging doen. Dus de Benz was nogal aan de zware kant. Om een lang verhaal kort te maken, werd er op een gegeven moment besloten door een aantal kandidaten om een “afsnijroute” te doen omdat we al wat laat op schema waren en niet veel heel snel progressie hadden gemaakt op de Marokkaanse snelweg. Dus wij dachten als deze mannen het zeggen die al een aantal keer zijn gegaan, zal het wel ze zijn en besloten om hun te volgen. Gerrie had inmiddels al zijn dappere daad gedaan en nu nam de Dijs het stuur van de Benz over.
Wat bleek nu het geval te zijn, nu waren de normale auto’s ook op de extreme route gaan rijden en dit was om het zacht uit te drukken, niet onder de beste omstandigheden. Regen, regen, regen en het werd donker. Deze wegen waren stijler, scherper, onbelicht en zonder vangrail.