Twee auto’s, ruim 7000 kilometer, een bult lef en een nobel doel. Dat zijn de ingrediënten voor de Antwerpen– Banjul Challenge waaraan een zestal studenten van de CAH te Dronten meedoet. Onder hen zijn Bas Booijink en Rick Dijsselhof uit Broekland.
De mannen maken vandaag de overtocht van Marokko naar Mauritanië. Ze komen hierbij langs cq door een mijnenveld. De tocht brengt ze langs uitgebrande en kapotte autowrakken. Meerdere minder gelukkige reizigers gingen de Dukes voor.
Dinsdag 9 maart.
Vandaag vroeg opgestaan. De Dijs zou de wekker om 5 uur zetten maar zoals vaak had de (on)vermoeibare Dijs nog een beetje slaap nodig dus werden we om half 6 gewekt door Gerrie. Daarna hadden we nog een half uur de tijd om beide auto’s en imperiaal te pakken. Nog nooit eerder zo snel gedaan. We moesten zo vroeg weg voor de grensovergang met Mauritanië. Deze sluit namelijk tussen 12 en 3 uur. Vlak voor de grens gingen we nog even een bakkie koffie doen waardoor we nog bijna te laat bij de grens aankwamen.
Eenmaal bij de grens moesten we eerst over de grens van Marokko zodat we daaruit waren. Ook daar was weer een malafide controleur die 2 bier van ons wou anders moesten we waarschijnlijk de auto leegpakken. Daarna kwam iets wat wij nog niet eerder mee hadden gemaakt. We moesten door een stuk tussen Marokko en Mauritanië. Dit stuk is niemandsland en ligt vol landmijnen. Dit was een hobbelig pad vol met rotsen en zand. Er reed een gids voorop die ons de weg wees. Langs het pad waar wij reden lagen allemaal autowrakken en uitgebrande auto’s. Gelukkig zaten er 2 goede chauffeurs achter het stuur genaamd Cornie en Scholes die onze bolides volledig veilig door het mijnenveld stuurde. Eenmaal door het mijnenveld kwamen we bij de grens in Mauritanië aan.
Bij deze grens waren we om half 2 en moesten we ons melden bij verschillende poortjes. Ook moesten we ons paspoort afgeven voor ons visum. Hier word alles nog met de hand overschreven wat erg veel tijd kost. Toen we in principe door konden was 1 paspoort niet terug. Deze bleek van Scholes te zijn. Naar nog een kwartiertje wachten en wat werk van Cor de Bresser konden we door de volgende poort en waren we 1 poortje verwijderd van Mauritanië. Bij het laatste poortje moesten we 10 euro afgeven zodat we met de auto door het land mochten reizen. Al met al heeft dit geintje ons 5 en half uur gekost.
Na de grens was het nog 60 kilometer rijden voordat we op de camping waren. Bij 1 van de vele checkpoints die wij hebben gepasseerd viel de Rocky ineens stil. Deze is toen verder gesleept naar de camping en zijn er nieuwe onderdelen voor gehaald. Morgen worden ze erin gebeund en hopen we dat hij op tijd klaar is voor de Sahara. Toen we in de stad Nouadibou waren konden we al merken dat hier meer armoede aanwezig is en een ander soort mensen leeft (stuk chaotischer).
Morgen gaan we de echt de Sahara in. We hebben morgenvroeg eerst de tijd om nog de nodige spullen in te slaan en dan gaan we 3 dagen zand en stof happen. We hebben er ontzettend veel zin in en hopen dat alles heel blijft aan het einde van de Sahara. Dit was weer een dag vol bijzondere en mooie ervaringen!