Ondanks de roerige tijden in de bankwereld ben ik afgelopen week als Takkenwijf ingehuurd door het hoofdkantoor van ABN/Amro om de topmensen van deze bank en tweehonderd van hun beste klanten de waarheid te vertellen.
Zij kwamen niet alleen hiervoor, maar ook om samen met hun gezin onder begeleiding van de Houthakkersroadshow een kerstboom om te zagen op de Utrechtse Heuvelrug. Pfoe, wat een omschakeling; Hummers, BMW’s, grote Mercedessen en de één heeft een nog groter model stationwagen dan de andere. Aan de buitenkant allemaal wat decadent, aan de binnenkant blijken ook zij gewone mensen; kinderen van ouders, broers, zussen, vaders of moeders met alle zorgen die daarbij horen.
Een mooie, zeer verzorgde man, ongeveer 1 meter 90, imposant lang, strak in pak, kwam bij me met de woorden: “Ik geloof er niet zo in, maar uit de reacties hier om me heen, hoor ik dat je heel wat persoonlijke informatie vertelt. Ik wil ook graag een takkenbosje uitzoeken.” De man heeft zijn hart werkelijk open gezet. Ik ervaar bij hem dat hij ‘zorgt’ voor zijn moeder en vraag hem of zij vlak bij hem woont. “Dat klopt.” Je hebt nog een broer. “Dat klopt!” Die woont verder weg. “Klopt.” Dat is een vlucht geweest. “Hij is na zijn scheiding inderdaad als het ware naar het buitenland gevlucht.”
Je houdt van je moeder en wilt haar veel geven. “Klopt.” Het is nodig dat je je broer vertelt dat je het irritant vindt dat jij alleen de verantwoordelijkheid neemt voor de zorg voor je moeder. Het is nodig dat je broer weer terug komt naar huis. Daar worden jullie allemaal nog gelukkiger van. Jullie missen elkaar. Boing. Het wordt stil. De man heeft de rest van de dag koffie, erwtensoep en glühwein voor me gehaald.
Bij welke mensen heb jij moeite ze als mensen te zien? Tegen welke mensen kijk jij op? Ga je deze mensen uit de weg of ga je de confrontatie aan? Wat zou je kunnen doen om gelijkwaardiger/prettiger met deze mensen om te gaan? Zie ook: staging2.carolienjonkman.nl.