Ik zagge de chauffeur vöar mie hard op de remme trappen en het stuur ömme gooien. Dom, dom, dom. As het glad is, mut ie nooit zo hard remmen det de wielen blokkeart. En as ie slipt, trek dan nooit hard an het stuur. Want hoe dan ok, ie gliedt zeker te weten gewoon recht döar. En recht döar was niet de beste optie in dit geval. Want recht döar was recht het kanaal in.
Het geböaren tien joar terugge an de voet van het Oaveriessels kanaal bie Lemelerveld en ik dache: “nou, det zol mie niet oaverkomm.” Mar van de wekke zat ik in het weiland achter het huus met de auto vaste in de sneeuw. Iniens merken in det de banden gin grip mear haa’n. Heel snel dach ik noa hoe te handelen. Ik wolle koste wat kost vöarkomm det ik écht vaste kwam te zitten, want dan mos ik de buurman met zien grote trekker d’r bie halen. Die is doar niks te beroerd vöar, en zien zunne van vief joar oald kan nie wachten töt de buurman wear e hölpen mut wönn, mar ik wolle d’r gin woard van hemm. Ik wone as burger nog mar net op het platteland en as ie dan de earste de beste winter twee kear een beroep op het grote materieel van de buurboer mut doene… ‘wat dut den stadsen hier’ zult ze dan wel denken.
Mien roazend snelle denken gaf mie een sublieme inval. Ik leut de auto in de earste versnelling stoane woardöar de wielen bleem ronddreien op de gladde ondergrond, ik sprung d’r uut en kon toen mie zelf andrukken. Prachtig, ik drukken de auto vlot, terwijl d’r niemand achter het stuur zat. Soepel pakken de wielen earst een paar centimeter, toen een decimeter en eam later ging het meter vöar meter precies richting verharding.
Mar toen ging het mis, die ‘niemand’ achter het stuur nam iniens een aandere route. In plaatsen van rechtdöar richting oprit, dreien e bie en sturen de auto recht op de vijver of… Het kossen mie nog heel wat muuite vanachter noast de auto te komm, het portier te openen en in de riedende auto te springen. Anderhalve meter vöar de vijver stund de auto stille. Gerust gesteld, mar met hoge hartslag zetten ik ‘m in zien achteruut, gaf gas en… zat vaste in de sneeuw. Heb ik toch de buurman nog munn bellen.
Denne van Knöldert