Ik had of esprökken bie de plattegrond van Roalte, ter hoogte van kruuspunt Bos. Mien bezuuk wus de weg niet hillemoal en ik kon ‘m vanwege die gekke dreijngen in hedendaagse wieken ok niet oaver de tillefoon uutleng hoe e wieders zol mun.
Ik was te vrog, mien ofspraak te late. En ömdet ik mie erg bekeken vulen vanof de verkearslichten, heb ik op een gegeven moment mar net e doane of ik de weg zöche. Ik verdiepen mie in de plattegrond.
Toen scheut mie een verhaal van vrogger te binnen. Ik leupe met mien vrouw op het fietspad van Roalte Noord noar het centrum, komme wie de luu teeng woarmee wie een wekke later de Oostenriekse bergen in zollen trekken. Zie haa’n net een wandelkaarte koch en saams hebbe wie die bestudeard, doar midden op det fietspad. Kump d’r een man anlopen die bie de Sint Franciscushof höaren. Of wie de weg kwiet waren, want wie zaten zo andachtig de kaarte te bestudearen.
“Ja”, zeg mien vrouw zonder blikken of blozen. “En wie weet bie God niet wukke kaante het noe wieder op mut.” De behulpzame man bekeek de kaarte, zag det het öm Oostenriek ging en zeg: “Tjonge jonge, jule bent wel erg uut de buurte raakt. Hillemoal komm lopen? Weet ie wat? Goa mar eam doar oaver het spoar noar café Zwakenberg. Benny van achter de bar, die weet oaveral de weg wel.”
Vandage bie de plattegrond kwam d’r mie gelukkig niet iene helpen. “U staat hier”, las ik. En ik vreuge mie of hoe ze det wussen. Ik ben eam een stukke weg efietst en wear heel snel terugge goane. Nog steeds “U staat hier”.
Op die kaarte stund nog wel mear dan woar ik wasse. Het buurtcentrum van Roalte Noard bevobbeld, woar al lange een apotheker zit. En de Sint Franciscushof. De gebouwen bint e sloopt, zelfs de name is weggefuseard. Mar op de plattegrond van Roalte bestiet het ollemoal nog. Noast de kaarte stund een lyrische tekst oaver gastvrijheid van Roalte en van Salland. Oalderwetse gastvrijheid, zelfs met een kaarte van zo as het vrogger was.
Met wielrennen zöchen wie de weg een kear op zo’n plattegrond. Een racemoat verbazen zich toen ok oaver hoe det börd wus, dette wie doar stunn. Toen e eam later honderd meter wieder op stund te pissen, hebbe wie hem de slimheid van het börd uut elegd: “noe stiet d’r niet mear ‘U staat hier’ mar ‘Hij stiet doar! Te pissen!.”
Denne van Knöldert