Paranormaal therapeute Carolien Jonkman uit Raalte start met ingang van deze week een wekelijkse column in en op Salland Centraal. Lezers kunnen haar vragen stellen. Dat kan gaan om vragen over de gaven van Carolien, maar ook over eigen problemen, waarvoor je in het reguliere circuit geen oplossing kunt vinden. Het is de bedoeling dat ze zal fungeren als een soort van paranormale ‘Lieve Mona’. “Want paranormaal is heel gewoon”, stelt Carolien.
Carolien is van mening dat iedereen in wezen paranormale talenten heeft. Maar niet bij iedereen komen ze tot wasdom. “Als nuchtere Sallander zie ik het zo: Kijk eens naar voetbal, bijna iedereen kan en doet het, maar lang niet iedereen wordt prof”, stelt Caroliens man Eric. “Helderziend, helderhorend, heldervoelend en helderwetend, ik ben het allemaal”, vertelt Carolien. Al van jongs af aan wist ze dat ze paranormale gaven had. Ze wist als kind niet beter dan dat het normaal was. “De geest van mijn overleden opa Gijs, stond vaak aan het voeteneind van mijn bed. We hadden hele gesprekken. Hij wilde over me waken”, vertelt Carolien. “Ik denk dat mijn moeder ook paranormaal begaafd is, maar zelf is ze zich daar niet van bewust. Ik kom uit een heel rationeel, intellectueel gezin.”
Langzaam maar zeker kwam Carolien tot de conclusie dat ze dingen kon zien en voelen die voor anderen onzichtbaar waren. “Ik ben aan het zoeken gekomen”, vertelt ze. “Op mijn 22ste vertelde iemand tegen me dat ik paranormaal therapeute zou worden. Op mijn 26ste, 27ste ben ik me gaan verdiepen in Reiki. Zo ben ik toen beland op een paranormale beurs in Zaal Zwakenberg. Ik woonde inmiddels in Raalte omdat ik hier werk had gevonden als lerares. Ik wist totaal niet waar ik aan was begonnen. Er kwamen mensen bij me voor een sessie en ik zag een buurman van me mensen bij de handen pakken, dus ben ik dat ook maar gaan doen. En ineens kwam de informatie binnen. En het klopte.”
Bij speciale arrangementen van de Houthakkers Roadshow van haar man Eric heeft ze al jaren een bijrol als Takkenwijf. Een soort van interactieve theateract omtrent een ouderwets natuurvrouwtje. Daarbij kon ze haar gaven verder ontwikkelen. “Ik kwam erachter dat ik heel snel bij mensen de vinger op een zere plek kon leggen. Dat ik dingen over hen doorkreeg die heel confronterend konden zijn.” Daarna besloot ze een opleiding te volgen als paranormaal therapeut. In 2003 studeerde ze af. Inmiddels is ze fulltime therapeut.
Ethiek speelt een grote rol in haar werk. “Ik kan in het hoofd van mensen dringen, maar dat doe ik alleen als ze er ook toestemming voor geven. Soms zeggen mensen dat het van ze mag, maar dan merk ik aan hun lichaam dat ze er nog niet klaar voor zijn. Dan doe ik het ook niet.” Dat ze in de hoofden van andere mensen zegt te kunnen komen, werkt voor veel mensen confronterend. “Ik weet zeker dat er mensen zijn die hier niet op visite durven te komen”, lacht Eric. “Maar ze hoeven ook nergens bang voor te zijn.” Carolien: “Dat is ook de reden dat ik bij mijn theatershows in het Hoftheater mensen vraag om voorwerpen mee te nemen. Als ze zo’n voorwerp bij me inleveren, geven ze me toestemming om informatie op te vangen. Ik merk het trouwens ook als mensen zich onbewust verzetten. Dan kost het me vreselijk veel energie. Dan heeft het ook überhaupt geen zin om door te gaan!”
Een vastomlijnde theorie over het leven na de dood heeft ze niet. Carolien is van mening dat geesten nog lang onder ons kunnen zijn. Soms uit eigen keuze, om dierbaren te beschermen, soms omdat ze door onafgewerkte zaken de weg naar het licht niet kunnen vinden, maar soms ook op onbewust verzoek van de nabestaanden die nog niet klaar zijn om definitief afscheid te nemen. Maar als we haar vragen of goed in het hiernamaals wordt beloond, haalt ze haar schouders op. “De hemel is in jezelf”, zegt ze. “Dat wat ik doe, heeft alles te maken met het gevoel. En als ik iets voel, dan weet ik het. Maar dat wil dus niet zeggen dat ik alles weet.”
Ze heeft haar gave nooit ervaren als zijnde eng. “Wel heb ik rond mijn 18e wel eens gedacht van ‘ben ik nou zo raar?’ Ik dacht bijna dat ik schizofreen werd, door alle indrukken die ik binnen kreeg. Ik wist op een gegeven moment niet meer wat van mezelf was en wat van een ander. Ik heb nou eenmaal een bijzonder sterk empathisch vermogen.” Maar toch zegt ze nu geen last meer te ondervinden van negatieve emoties van haar naasten. “Emoties kunnen je ook energie geven. Met boosheid kun je ook iets positiefs doen. Emoties krijg je niet voor niets!”
Carolien heeft onlangs twee uitverkochte voorstellingen gegeven in het Hoftheater. De reacties waren doorgaans positief, maar op Salland Centraal ontstond ook een discussie tussen ‘gelovers’ en ‘niet-gelovers’. “Maar wat ik aangereikt krijg, zijn puzzelstukjes. Het kan voor de mensen zelf ook nog even duren voordat ze weten hoe ze die stukjes moeten inpassen. Dat kan weken duren, maanden, maar ook vele jaren.”
Een van haar leukere ervaringen van haar afgelopen shows was de reactie van een oudere man die op verzoek van zijn vrouw mee was gegaan naar een voorstelling. Een man die er moeite mee had om het allemaal te geloven. “Zijn vrouw had zonder dat hij het wist een foto van hun dochter meegenomen. Dus toen ik die foto uitkoos, vroeg ik hen naar voren, maar zijn vrouw durfde niet. Toen kwam hij maar. En hij zat daar maar: Hij begreep het allemaal niet. Toch kon ik van alles vertellen. Twee dagen later had hij m’n hele voicemail volgepraat. Dat het allemaal klopte, dat ik de spijker op de kop had geslagen, maar dat hij het zelf ook nog steeds niet snapte. ‘Ik geleuf d’r niet zo in, maar goa zo deur!’”