Na jaren in Zwolle woont hij weer gewoon op het platteland in Heeten, en sinds twee jaar is hij ook weer beroepsmuzikant. Het gaat goed met Erwin Nyhoff. Hij speelt geregeld als troubadour op feesten en partijen, heeft een nieuwe band waarmee hij de nummers van zijn bekendste band ‘The Prodigal Sons’ en alle solonummers die hij later schreef speelt en is ook nog eens DJ voor Omroep Zwolle. Op het moment is het allemaal kleinschalig, maar Erwin is ervan overtuigd dat het weer zal gaan kriebelen. “Ik wil toch nog een derde keer proberen om de top te bereiken.”
Nyhoff komt uit de Dalfser buurtschap Hessum. Als tiener richtte hij de band The Prodigal Sons op. Deze band maakte begin jaren negentig een klassieke Nederpopplaat met de CD ‘Wine of Life’. The Prodigal Sons stonden op grote festivals als Pinkpop, waren veelvuldig te horen op radio en tv, speelden op het prestigieuze South by Southwest festival in Austin (Texas) en maakten ook twee maal een tour door Amerika. Maar na de minder goed ontvangen tweede plaat ‘In the Eye of a Stranger’ en een intensieve tour viel de band uit elkaar. Daarop tekende Nyhoff een prestigieus contract bij grote platenmaatschappij Warner, maar zijn carrière als soloartiest kwam door gekonkel bij de platenmaatschappij en een minder goed ontvangen muzikale koers (pop/countryrock) nooit goed van de grond.
Sindsdien is Nyhoff vooral weer actief als troubadour en moest hij noodgedwongen ook andere baantjes nemen. Zijn licht gruizige en soulvolle stem geldt nog steeds als één van de mooiste uit de Nederpopgeschiedenis. “Twee jaar geleden heb ik toch weer besloten om weer beroepsmuzikant te worden”, stelt Nyhoff. “Ik ben mijn eigen boekingen gaan doen. Best lastig want ik ben in eerste plaats muzikant en geen zakenman. Ik had het daarvoor met vele boekingsbureaus geprobeerd, maar daarmee is het altijd afwachten… Nu gaat het weer goed!”
Erg welkom was ook de reünietour van de eerste incarnatie van The Prodigal Sons met Nyhoff op zang/gitaar, Albert Bartels op bas, Gerrit Veldman op gitaar en Rick Mensink op drums. De band reisde vorig jaar uitgebreid door Nederland en wist op vele plekken de handen weer ouderwets op elkaar te krijgen. “Maar we wisten allemaal dat het een eenmalige tour was. We hebben een paar maanden geleden het laatste optreden gehad in Hedon in Zwolle. Het was niet ons beste optreden, maar het was wel leuk. Bij de laatste paar nummers heeft Henk Bennen (die in de tweede incarnatie van de band zat) ook nog meegedaan. Stonden we daar met drie gitaristen. Een muur van geluid. Dan denk je dat je geleerd hebt van vroeger, dat het allemaal niet zo hard hoeft, maar gaat het toch nog weer mis, ha ha!”
Naast zijn werkzaamheden als troubadour richt Nyhoff zijn muzikale pijlen op twee andere projecten. Een ouderwetse rock’n roll-coverband die allemaal klassiekers uit de begintijd van de rock’n roll speelt en een eigen band, waarmee hij de beste nummers van The Prodigal Sons en uit zijn latere solocarrière speelt. Daarin spelen ook oude maat Wilco Lindeboom uit Dalfsen op gitaar, Dirk Schreuders op bas en Cyril Directie op drums (ex-Total Touch, ex-Kane, ex-Birgit, ex-alles). “Ik ken Cyril al jaren”, vertelt Nyhoff. “Ik dacht altijd dat hij meer een funkman was, maar hij vond mijn muziek ook geweldig. Nou, als je zo’n gave drummer kunt krijgen…”
Nyhoff schrijft nog steeds liedjes met oude maat André Groote. Vele tientallen liggen er klaar. Van alternatieve rock tot country, van crooner tot ouderwetse rock’n roller en van dialectpop tot Nederlandstalig. Wat hij ermee gaat doen, weet hij niet. “Misschien gebruik ik ze zelf nog eens, misschien proberen we ze ooit aan een uitgeverij te verkopen. Maar dan moet er wel een goed contract tegenover staan, want de verdiensten bij uitgeverijen zijn in Nederland nihil. We zien het wel.” Dat komt laconiek over, maar Nyhoff stelt ook dat hij absoluut nog een keer wil proberen om zijn oude roem terug te winnen. “Ik ken mezelf, het zal ooit weer gaan kriebelen. Het kan alle kanten op. Het kan best zijn dat de volgende plaat een akoestische wordt, het kan ook een harde rockplaat worden. Misschien wel allebei. Maar een plaat zal er weer komen!”